Mapa Serwisu
|
MAKROEKONOMIA |
Admin dnia luty 22 2007 16:07:40
|
MAKROEKONOMIA
John Maynard Keynes (1883 – 1946) – twórca nauki makroekonomii.
W 1936r. powstało najważniejsze dzieło Keynesa pt. „ Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza”. Podejście Keynesa określano rewolucją w ekonomii.
Keynes i jego zwolennicy uważali, że główną przyczyną niskiego poziomu produkcji i wysokiego bezrobocia jest niedostateczna wielkość ogólnych wydatków. Podmioty gospodarujące tzn. konsumenci, przedsiębiorstwa i instytucje rządowe razem wzięte nie zgłaszają wystarczająco dużego popytu na dobra i usługi, by zapewnić pełne zatrudnienie siły roboczej. Keynsiści twierdzą, że fluktuacje (wahania) aktywności ekonomicznej w skali makro, odzwierciedlają fluktuacje popytu, zwłaszcza popytu na inwestycje. Uważają oni, że gospodarka ze swej natury ma charakter niestabilny i wymaga stosowania aktywnych, dora¼nych posunięć, polityki gospodarczej rządu w celu wyeliminowania bezrobocia i inflacji. Treścią sugerowanych rozwiązań problemu bezrobocia jest podniesienie ogólnego poziomu wydatków na jeden z kilku sposobów:
obniżenie podatków (co powoduje wzrost siły nabywczej ludności),
wzrost wydatków rządowych (zwiększają popyt globalny w gospodarce),
obniżenie stóp procentowych (potanienie kredytów).
Keynsiści uważają, że wszelkie posunięcia polityki stymulujące popyt na inwestycje w ostatecznym rachunku doprowadzą do zwiększenia zarówno produkcji, jak i tempa wzrostu produkcyjności pracowników. Inflacja wg nich, jest również problemem popytu. Konsumenci zgłaszają większy popyt ogólny niż gospodarka jest w stanie zaspokoić, wywierając nacisk prowadzący do wzrostu cen. Rozwiązaniem jest tu redukcja globalnego popytu przez odwrócenie kierunków polityki uznawanych za środki prowadzące do zmniejszenia bezrobocia. Należy, więc podnieść podatki ograniczając tym samym wydatki rządu albo podnieść stopy procentowe, redukując kredyty, a tym samym zakupy.
Praktycznie do II wojny światowej teoria ekonomii nie zajmowała się ekonomią jako całością, interesowała się mikroekonomią. Początek XX wieku charakteryzował się bardzo daleko idącą liberalizacją gospodarki i wiarą w samoczynne mechanizmy regulujące gospodarkę. To przeświadczenie trwało do światowego kryzysu gospodarczego lat 1929 – 1933. Nastąpiła hiperinflacja. W większości krajów nastąpił spadek dochodu narodowego o 40%. Sam rynek nie był w stanie sobie sam z tym prowadzić. Konieczna była interwencja państwa.
Keyens to twórca interwencjonizmu państwowego. Okazało się, że wiara w samoczynne mechanizmy przywracające równowagę w gospodarce jest zbyt daleko idąca. Również zakończenie kryzysu nie napawało optymizmem. Tendencje ożywienia gospodarczego były bardzo słabe i nie przekształciły się w wyra¼ny trend poprawy koniunktury. Produkcja utrzymywała się na niskim poziomie, zatrudnienie wzrastało bardzo powoli mimo niskiego poziomu płacy roboczej, istniejące i niewykorzystane moce produkcyjne hamowały tendencję do podejmowania nowych inwestycji. W wyra¼nej zapaści była również wtedy ekonomia nie potrafiąca wyzwolić się z więzów tradycji, doktryny liberalizmu gospodarczego i fikcji modelu doskonałej konkurencji. Teoria Keynesa święciła triumfy do lat 70-tych XX wieku.
Wtedy dopiero pojawiły się zjawiska w gospodarce nie możliwe do wytłumaczenia - stagflacja. Stagflacja oznacza w gospodarce takie zjawisko, gdzie jednocześnie występuje wysoka inflacja i wysokie bezrobocie. U Keynesa te zjawiska były wymienne, nie jednoczesne: wzrost jednego powodował spadek drugiego.
Teoria równowagi gospodarczej Keynesa
popyt 450
globalny bezrobocie
inflacja C + I + G
E
0 Y dochód
Podstawowe założenia teorii Keynesa:
W analizie ekonomicznej Keynes preferował podejście makroekonomiczne zamiast skupiania uwagi na elementarnych podmiotach gospodarowania.
Keynes wprowadził pojęcie tzw. bezrobocia przymusowego, wynikającego z niedostatku popytu globalnego w gospodarce.
Keynes preferował w ekonomii analizę przyczynowo – skutkową.
Za ważniejsze w analizie ekonomicznej uważał przyjmowanie krótkich okresów.
Popyt a nie podaż jest przyczyną występowania szeregu zjawisk ekonomicznych.
Keynes podkreślał, że wszelkie decyzje gospodarcze podejmowane są w warunkach niepewności. Ludzie w swoich przewidywaniach poza rachunkiem prawdopodobieństwa posługują się splotem czynników psycho – społecznych (skłonności).
Kompleksowe teorie Keynesa:
Teoria konsumpcji
Teoria inwestycji, procentu i pieniądza
Teoria zatrudnienia
Keynysizm eklektyczny – powtarza poglądy mistrza.
Aktualnie wyznawcy unowocześnionej teorii Keynesa nazywa się neokeynesistami.
Są wyznawcy Keynesizmu, którzy część teorii wkomponowali w rytm ekonomii klasycznej oraz są też tacy, którzy zmodyfikowali teorię pozostawiając podstawę.
Z poglądami Keynesa współcześnie rywalizują neoliberałowie.
Liberałem w gospodarce jest ten, który uznaje, że tylko wolny rynek może zabezpieczyć wszystkie procesy w gospodarce. Państwo nie powinno ingerować w gospodarkę. Może tylko tworzyć dobre prawo. Neoliberałowie zgodzili się, że państwo powinno zajmować się również podażą pieniądza (polityką monetarną).
Makroekonomia zajmuje się badaniem gospodarki jako całości
Podstawowe zjawiska gospodarki, którymi zajmuje się makroekonomia:
inflacja
bezrobocie
wzrost gospodarczy
Współcześnie makroekonomia zajmuje się również rynkami politycznymi.
Schemat Arrowa:
Jeżeli A wynika z B
a B wynika z C
to czy A wynika z C?
Odp: Makroekonomia to zestaw milionów rynków. Nie sposób przewidzieć jak zachowa się każdy.
Pole badawcze makroekonomii obejmuje między innymi:
Konstrukcję mierników wzrostu gospodarczego.
Omówienie składników popytu globalnego.
Teorię równowagi gospodarczej.
Teorię inflacji i bezrobocia.
Elementy interwencjonizmu państwowego w gospodarce.
Modele gospodarcze równowagi
AD – AS (Popyt globalny – Podaż globalna)
IS – LM (Rynek towarów - Rynek pieniężny)
Teorię oddziaływania handlu zagranicznego na wielkość dochodu narodowego.
Kształtowanie i funkcjonowanie rynków finansowych.
Funkcjonowanie gospodarki światowej.
Pojęcia makroekonomii
Dobro finalne – nabywane bezpośrednio przez użytkownika, przeznaczone dla nabywcy.
Dobro pośrednie – jest nakładem do produkcji dóbr finalnych.
Wartość dodana – kategoria ekonomiczna, która pozwala wyeliminować wielokrotne liczenie tej samej produkcji do dochodu narodowego. Wielkość dodana powstaje jako efekt odliczenia od sprzedaży kosztów rzeczowych. W rachunkowości te koszty nazywają się materialnymi.
Wartość dodana – co dodajemy:
zysk
amortyzacja
Wartość dodana = Przychody ze sprzedaży – Koszty materialne
Przychody ze sprzedaży – wszystkie koszty materiałów (zakup energii, usługi, transport) są równe rachunkowi dochodu narodowego (koszty niematerialne, amortyzacja, zysk).
Inwestycje (I) są to nakłady na rozszerzenie zasobów kapitału trwałego.
Konsumpcja (C) - przeznaczanie części dochodu na zakup dóbr i usług.
Oszczędności (S) – część dochodu, która nie została przeznaczona na konsumpcję. W pewnym sensie oszczędności są odwrotnością konsumpcji.
Podatki bezpośrednie (Td) – podatki nakładane na dochody.
Podatki pośrednie (Te) – podatki nakładane na wydatki.
Amortyzacja - stopniowe zużywanie się kapitału trwałego.
Dochód - suma środków z różnych ¼ródeł służąca realizacji konsumpcji.
Dochód rozporządzalny – dochód skorygowany o wielkość płaconych podatków.
Popyt globalny – suma wszystkich popytów rejestrowany na wszystkich rynkach gospodarczych. Popyt globalny równy jest sumie łącznych wydatków w gospodarce.
Podaż globalna jest równa sumie produkcji dóbr i usług.
Równowaga gospodarcza jest to sytuacja, w której globalny popyt jest równy globalnej podaży.
Gospodarka zamknięta (autarkiczna) – gospodarka rozpatrywana bez udziału handlu zagranicznego.
Gospodarka otwarta – zawiera wszystkie elementy ekonomiczne łącznie z handlem zagranicznym.
Wzrost gospodarczy i jego mierniki
Wzrost gospodarczy jest podstawą wzrostu poziomu życia, wzrostu inwestycji i lepszego rozwoju sfery budżetowej. (W Polsce w tym roku kształtuje się na poziomie 1,5%). Wzrost gospodarczy jest sytuacją, w której efekt gospodarowania społeczeństwa z roku na rok się poprawia.
Podstawowym miernikiem wzrostu gospodarczego jest dochód narodowy.
Symptomy (objawy) wzrostu gospodarczego w gospodarce:
Wzrost poziomu życia (stopy życiowej).
Wzrost inwestycji (w naszej gospodarce się nie sprawdza).
Wzrost możliwości wydatkowych państwa.
Wzrost produkcji podstawowych działów.
Ustabilizowanie inflacji na właściwym poziomie (inflacja jednocyfrowa).
Przeciwieństwem wzrostu gospodarczego jest recesja gospodarcza.
NAJPROSTSZY MODEL RUCHU OKRęźNEGO P£ATNOŁCI TOWARÓW I CZYNNIKÓW PRODUKCJI
towary i usługi (produkcja)
wydatki na dobra i usługi konsumpcyjne
usługi czynników produkcji
dochody z usług czynników produkcji
Założenia do funkcjonowania powyższego modelu:
Brak państwa (czyli systemu podatkowego i wymiany międzynarodowej)
Konsumpcja gospodarstw domowych równa jest dochodowi.
Brak inwestycji.
Transakcje między tymi dwoma grupami funkcjonują następująco:
Przedsiębiorstwa produkują i sprzedają całość produkcji gospodarstwom domowym.
Gospodarstwa domowe wydatkują całość dochodów na zakup towarów i usług.
Przedsiębiorstwa zakupują czynniki produkcji w gospodarstwach domowych.
Gospodarstwa domowe uzyskują dochody ze sprzedaży czynników produkcji.
Dochody z usług czynników produkcji = Dochodom = Wydatkom
W tym najbardziej uproszczonym modelu ruchu okrężnego płatności towarów i czynników produkcji strumienie wydatków równają się strumieniom dochodów oraz wielkości produkcji. To oznacza, że mamy trzy metody liczenia skali wzrostu gospodarczego:
sumowanie produkcji,
sumowanie dochodów,
sumowanie wydatków podmiotów gospodarczych.
Ad. 1. Metoda sumowania produkcji (metoda wartości dodanej)
Liczymy co każde przedsiębiorstwo dokłada: płace, zyski, amortyzację wszystkich przedsiębiorstw gospodarki. Sumujemy wartość dodaną w skali.
Ad. 2. Metoda dochodowa
Dochody z pracy
Wszelkie dochody pozapłacowe
Dochody z kapitału
Dochody z ziemi
Dochody z czynników produkcji
Dochody z czynszów
Dochody z oszczędności.
Ad. 3. Metoda sumowania wydatków:
Wydatki gospodarstw domowych (C)
Wydatki przedsiębiorstw (I)
Wydatki rządowe (G)
Mierniki wzrostu gospodarczego
1) Produkt Krajowy Brutto (PKB) ± efekt netto gospodarowania za granicą
Jest jednym z mierników wzrostu gospodarczego Wylicza się go sumując wartość dodaną wszystkich przedsiębiorstw funkcjonujących na terenie danego kraju, niezależnie od struktury własności kapitału. PKB jest pieniężną wartością bieżącej produkcji rynkowej wszystkich dóbr finalnych i usług wytworzonych podczas określonego czasu przez czynniki wytwórcze znajdujące się na terenie danego kraju, niezależnie od tego, kto jest ich właścicielem.
Do porównań międzynarodowych stosujemy wielkość PKB na głowę statystycznego mieszkańca „per capita” liczony dla wszystkich w dolarach amerykańskich (ponieważ spełniają funkcję pieniądza światowego). Wielkość PKB określa efekt gospodarczy danego kraju.
2) Produkt Narodowy Brutto (PNB)
PNB jest pieniężną wartością bieżącej produkcji rynkowej wszystkich dóbr finalnych i usług wytworzonych podczas określonego czasu przez czynniki wytwórcze będące własnością danego kraju lub jego obywateli niezależnie od tego czy znajdują się w kraju czy za granicą.
Produkt Krajowy Brutto (PKB)
+ Efekt Netto gospodarowania zagranicą
Produkt Narodowy Brutto (PNB)
- Amortyzacja
Produkt Narodowy Netto (PNN)
3) Produkt Narodowy Netto (PNN) = Dochód narodowy
Liczymy go metodą sumowania produkcji.
PNN = dochód narodowy brutto - amortyzacja
Dla porównania i kształtowania się mierników wzrostu w skali czasowej istotne jest, aby były wyliczone w tych samych cenach. Do skorygowania cen bieżących, w których liczony jest każdy miernik wzrostu używa się deflatora, którym jest zwykle wska¼nik poziomu cen z ostatniego roku pięciolatki. (aktualnie na przeliczeniu PNB z roku 1995).
Wielkości PKB można porównywać tylko wtedy, jeżeli są wyrażone w stałych cenach. Do oceny skali wzrostu gospodarczego wyliczamy tzw. stopę wzrostu, której wzór przedstawia się następująco:
Przykład:
PKB1999 = 660 mld zł (ceny bieżące)
PKB1998 = 600 mld zł
WCD = 105% (wska¼nik cen detalicznych)
r = ?
mld zł
Warunek równowagi gospodarczej
Gospodarka zamknięta:
1) Dochód jest tożsamy z sumą i oszczędności
Y Ξ C +S
Y Ξ C +J
S Ξ J
Pierwszym warunkiem równowagi w gospodarce jest spełnienie się tożsamości:
Faktyczne oszczędności = Faktyczne inwestycje
2) S – I Ξ G + B – Td –Te
gdzie:
G – wydatki państwa na dobra i usługi
B – transfery
T – podatek
Jeśli nie ma równości między „S” i „I” to mamy nadwyżkę sektora prywatnego (różnicę S – I)
Gospodarka otwarta
1) S – I Ξ G + B – Td – Te + NX
NX Ξ x – z
gdzie:
x – eksport
z – import
Determinanty dochodu narodowego
Produkcja faktyczna – uzyskiwana w określonym czasie w danym kraju.
Produkcja potencjalna – produkcja, którą mogłaby osiągnąć gospodarka, w sposób optymalny, gdyby wykorzystała w pełni swoje czynniki wytwórcze.
Uwzględniając produkcję potencjalną mamy na uwadze poziom bezrobocia na poziomie naturalnym (najniższy poziom bezrobocia, przy którym rynek pracy znajduje się w równowadze). Mechanizm rynkowy doprowadza do tego, aby poziom produkcji potencjalnej zbliżał się do produkcji faktycznej. Produkcji potencjalnej odpowiada potencjalny PKB.
Założenia krótkookresowego modelu równowagi Keynesa:
1) W gospodarce występują dwa podmioty gospodarowania: gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa
2) W gospodarce mamy do czynienia ze stałością cen i płac (brak inflacji)
3) Bezrobocie jest na poziomie naturalnym
4) W gospodarce występują niewykorzystane moce produkcyjne.
Przy takich założeniach faktyczne rozmiary produkcji są zdeterminowane przez popyt, a konkretnie zależą jedynie od popytu globalnego, czyli globalnej sumy pieniędzy, jaką gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa chcą wydać na dobra i usługi. Ten podstawowy model produkcji i zatrudnienia przedstawił po raz pierwszy Keynes. Stąd ci, którzy opowiadają się za interwencją państwa, aby utrzymać produkcję na poziomie zbliżonym do potencjalnej nazywają się keynesistami.
Popyt globalny (według Keynesa) jest sumą pieniędzy, jakie chcą wydatkować gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa na dobra i usługi.
AD = C + I
gdzie:
AD – popyt globalny
C – konsumpcje
I – inwestycje
S, C C
oszczędności,
konsumpcja
D
C2 S
C1 A B D1
S2
S1 A1 B1
a
0
-a Y1 Y2 Y'1 Y'2 dochód
Krzywą konsumpcji wyprowadzamy z punktu na osi Y równemu autonomicznej (niezmiennej) konsumpcji (poziom konsumpcji przy dochodzie równym zero).
Kąt nachylenia krzywej konsumpcji zależy od stosunku tych dwóch odcinków.
Nachylenie krzywej konsumpcji względem osi X określa nam wielkość krańcowej skłonności do konsumpcji.
Krańcowa skłonność do konsumpcji MPC
Krańcowa skłonność do konsumpcji oznacza, ile z każdej dodatkowej złotówki dochodu gospodarstwa domowe są skłonne wydać na konsumpcję.
Wzór na funkcję konsumpcji
gdzie:
a – konsumpcja autonomiczna
b = MPC
Jest to teoria dochodu normalnego Keynesa.
Krańcowa skłonność do oszczędzania
Krańcowa skłonność do oszczędzania oznacza, ile z każdej dodatkowej złotówki dochodu gospodarstwa domowe planują zaoszczędzić.
Wzór na funkcję oszczędności
AD C + I
popyt I C
globalny E
ADe
I
I
450
Ye dochód i produkcja
W modelu równowagi Keynesa poziom faktycznego dochodu narodowego i produkcji wyznaczony jest przez zrównanie globalnego popytu z globalną podażą, a więc przez pewien stan równowagi na rynku towarów.
Równość Ye = ADe oznacza taką sytuację, w której nabywcy chcą kupić dokładnie taką ilość towarów, jaką się w gospodarce wytwarza, a więc w sytuacji równowagi łączne zamierzone wydatki na towary są równe wielkości produkcji tych towarów.
Opisany wyżej stan równowagi występuje w gospodarce bardzo rzadko. Najczęściej mamy do czynienia ze stronami nierównowagi gospodarczej, które należy likwidować działając na wielkość popytu globalnego albo produkcji, albo obu tymi czynnikami jednocześnie. Realizuje się w ten sposób procesy dostosowawcze do osiągnięcia równowagi rynkowej.
Kolejny model popytu globalnego
AD = C + I + G
AD
C + I + G
E
ADe C +I
C
450
Ye Y
W modelu uwzględniającym dodatkowo państwo popyt globalny uzupełnia trzeci czynnik, jakim są wydatki państwa na dobra i usługi, czyli AD = C + I + G, ponieważ wydatki państwa na dobra i usługi są autonomiczne (niezmienne) krzywa popytu globalnego C + I +G jest równoległa do krzywej C + I.
Punkt równowagi w gospodarce podobnie jak poprzednio powstaje na przecięciu się krzywej popytu globalnego i linii 450.
Jest to ostateczny model równowagi gospodarczej Keynesa.
Mnożnik w gospodarce
Mnożnik inwestycyjny
Przeciętne stopa opodatkowania
gdzie:
t – przeciętne stopa opodatkowania
T – wielkość wpływu
Y – wielkość dochodu
Drugi wariant mnożnika
Dowód:
MPC = 0,7, t1= 0,2, t2= 0,3
Zwiększenie stopy opodatkowania zmniejszyło wielkość mnożnika.
Trzeci wariant mnożnika
Krańcowa skłonność do importu MPI oznacza sytuację określoną wielkością ile z każdego dodatkowego dochodu narodowego gospodarka jest skłonna importować.
Polityka fiskalna (budżetowa)
Fiskalizm – polityka finansowa (skarbowa) państwa, polegająca na pobieraniu nadmiernych podatków i opłat w celu osiągnięcia jak największych wpływów.
Nadmierny fiskalizm – nadmierne opodatkowanie przez państwo.
Wyróżniamy dwie odmiany polityki (elementy interwencjonizmu państwowego):
a) polityka fiskalna
b) polityka monetarna
Przyczyny interwencjonizmu państwowego:
Państwo musi wyręczać rynek w dystrybucji dóbr i usług publicznych (oświata, opieka, wymiar sprawiedliwości)
Konieczność aktywnej roli państwa w kształtowaniu stanu środowiska naturalnego.
Aktywna rola gospodarcza państwa w sytuacjach kryzysowych (wspomaganie finansowe dużych przedsiębiorstw), np. finansowanie stopnia wodnego Nieszawa – Ciechocinek
Kapitałochłonne przedsięwzięcia o dużej skali, których realizacja leży zarówno w interesie państwa jak i podmiotów prywatnych, np. autostrady
Interwencjonizm zatem polega na realizowaniu przez państwo aktywnej polityki fiskalnej (budżetowej) i monetarnej (pieniężnej).
Polityka fiskalna to aktywne działanie państwa za pośrednictwem podatków, wydatków budżetowych i wielkości deficytu budżetowego w celu osiągnięcia wysokiego poziomu zatrudnienia, produkcji i dochodu narodowego. Polityka fiskalna jest jednym z elementów polityki stabilizacyjnej państwa.
Stabilizacja, czyli utrzymanie na wysokim poziomie wzrostu gospodarczego.
Elementy polityki stabilizacyjnej (w wymiarze budżetowym)
System podatkowy
Poziom wydatków publicznych
Wielkość deficytu budżetowego (nadwyżka wydatków nad dochodami budżetowymi) jako element zwiększający popyt globalny
Wielkość długu publicznego
Elementy polityki stabilizacyjnej (w wymiarze budżetowym)
System podatkowy – jest to najbardziej czuły punkt dla gospodarstw domowych i przedsiębiorstw. Właściwy system podatkowy to jeden z najważniejszych elementów w gospodarce.
Poziom wydatków publicznych – położenie większego nakładu na wydatki (podatki) pośrednie niż bezpośrednie.
Istotne jest w budżecie jak układa się struktura wydatków:
Y = C + I + G + NX
Wielkość deficytu budżetu państwa
Element deficytu budżetowego jako narzędzie polityki fiskalnej może być wykorzystywany tylko w określonych granicach. Następstwem stosowania polityki deficytowej jest dług publiczny. Dzieli się na krajowy i zagraniczny.
Za bezpieczną granicę deficytu budżetowego uważa się 2,5% PKB, a długu publicznego 60% PKB.
Wielkość długu publicznego
Dług publiczny powstaje w wyniku stosowania polityki deficytu budżetowego. Jeżeli dług jest wysoki w stosunku do PKB to niezbędna jest podwyżka stopy opodatkowania, aby pokryć koszty obsługi długu.
Budżet jako narzędzie polityki ekonomicznej pojawił się w XVIII w. Natomiast jako narzędzie ekonomiczne i światowe – w XIII w.
Sektor publiczny – ogół transakcji ekonomicznych podejmowanych przez rząd i władze samorządowe (gminy, powiaty, województwa).
Autonomiczne stabilizatory koniunktury – narzędzie polityki fiskalnej działające automatycznie jako czynnik stabilizujący gospodarkę. Zaliczamy do nich progresywny system opodatkowania, zasiłki dla bezrobotnych. Redukują one część wahań gospodarczych.
Rodzaje polityki fiskalnej:
aktywna (dyskrecjonalna)
pasywna
Narzędzia polityki aktywnej:
roboty publiczne
programy wydatków transferowych
inne publiczne programy zatrudnienia
polityka w zakresie stawek podatkowych
Rodzaje deficytu budżetowego:
rzeczywisty
koniunkturalny (uwzględnia aktualny poziom wahań koniunkturalnych w gospodarce)
Polityka fiskalna jest narażona na wiele opó¼nień w zastosowaniu swoich instrumentów, które wymagają zmian legislacyjnych (w przepisach prawa).
Rodzaje opó¼nień:
diagnostyczne – potrzeba dokonania ocen, zebrania niezbędnych informacji i przetworzenia
decyzyjne – niezbędny czas do przeprowadzenia zmian legislacyjnych
wdrożeniowe – czas niezbędny do praktycznego zastosowania przyjętego pakietu środków
związane z reakcją podmiotów gospodarczych na wprowadzane narzędzia interwencyjne – mogą wpływać nie tylko na osłabienie skuteczności polityki fiskalnej, ale także mogą podważać jej sens. W trakcie opó¼nienia sytuacja gospodarcza może się drastycznie zmienić.
Struktura wydatków i dochody budżetu:
dochody podatkowe budżetu – 85%
a) podatki pośrednie – 50%
b) podatki bezpośrednie – 35%
- podatek dochodowy od osób prawnych – 10%
dochody nie podatkowe – 15%
(dochody z opłat administracyjnych, kary, grzywny, cła, dochody z prywatyzacji gospodarki)
Struktura wydatków budżetowych:
ubezpieczenie społeczne
finanse (obsługa długu publicznego)
ochrona zdrowia
opieka społeczna – ok. 9%
obrona narodowa – 6%
oświata – 5%
administracja – 3%
Polityka monetarna
Kształtowanie się ilościowej teorii pieniądza Irvinga Fishera
gdzie:
P – ogólny poziom cen
T – masa sprzedawanych towarów i usług (PKB w wyrażeniu ilościowym)
M – ilość pieniądza w obiegu
V – średnia szybkość obiegu pieniądza
Na poglądach Fishera powstał nurt monetaryzm. Wykształcił się on w latach 60-tych. Był nurtem opozycyjnym, przeciwieństwem Keynesizmu. Jego głównym przedstawicielem był Freedman,
Najważniejsze teoretyczne przemyślenia monetarystów:
Główną determinantą zmian produktu globalnego jest podaż pieniądza.
Przyjęcie w polityce gospodarczej zasady stałego wzrostu podaży pieniądza w stosunku do przyrostu produktu globalnego
Uznanie stabilnego charakteru rozwoju gospodarki kapitalistycznej w długim okresie i odrzucenie konieczności interwencjonizmu państwowego
Przypisywanie większego znaczenia walce z inflacją niż walce z bezrobociem.
Pieniądz jest towarem i funkcjonuje na rynku. Jest specyficznym towarem, ponieważ pełni rolę powszechnego środka wymiany.
Rodzaje pieniądza:
Pieniądz papierowy (banknoty)
Pieniądz bezgotówkowy (depozyty bankowe)
Pieniądz bankowy (czeki, karty kredytowe)
Funkcje pieniądza:
Łrodek wymiany
Miernik wartości
Łrodek płatniczy
Łrodek tezauryzacji (bogacenia)
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.
Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.
Brak ocen.
|
|
|
|