Mapa Serwisu
|
| Analiza |
|
Admin1 dnia marzec 12 2007 22:29:14
|
Analiza - metoda postępowania naukowego polegająca na podziale badanego zjawiska na części i rozpatrywaniu każdej z nich z osobna. Poznawana jest w ten sposób struktura i zależności badanego zjawiska, szczególnie powiązania przyczynowo-skutkowe oraz mechanizm jego funkcjonowania.
Celem analizy jest:
- sporządzanie charakterystyki liczbowej ilustrującej działalność przedsiębiorstwa oraz pozwalającej na ocenę uzyskiwanych wyników
- wykrycie i ustalanie czynników mających wpływ na realizację podjętych przedsięwzięć gospodarczych
- określenie przewidywanych wyników na podstawie informacji o stanie czynników wytwórczych jakimi dysponuje przedsiębiorstwo oraz o zmianach w jego otoczeniu
- podejmowanie decyzji zarządczych, służących podnoszeniu efektywności działania przedsiębiorstwa i jego rozwoju.
Narzędzia analizy, jej metody pozwalają wyznaczyć kierunki przyszłych działań firmy. £ączy ona dzisiejszą działalność przedsiębiorstwa z jego przyszłymi rezultatami. Jest mechanizmem integrującym proces formułowania strategii oraz jej realizację. Analiza ekonomiczna może być rozumiana nie tylko jako narzędzie zarządzania, ale także jako dokument, opracowanie, które powstało w rezultacie zastosowania określonych metod badawczych.
Analiza e. z punktu widzenia klasycznego podziału:
- analiza techniczno-ekonomiczna (koncentruje się na ocenie rzeczowych i osobowych aspektów funkcjonowania przedsiębiorstwa. Analizie poddaje się ilość, jakość i strukturę działalności wytwórczej, stopień nowoczesności wytwarzania, wyposażenie i majątek trwały, procesy zaopatrzenia w surowce i materiały, magazynowanie, gospodarowanie zatrudnieniem itp.)
- analiza finansowa (dotyczy ona całokształtu finansowych aspektów funkcjonowania przedsiębiorstwa. Dlatego też trudne jest jednoznaczne określenie obszarów tej analizy. Do podstawowych zagadnień należących do analizy finansowej można zaliczyć: wstępną i rozwiniętą analizę sprawozdań finansowych(bilansu, rachunku wyników, rachunku przepływów pieniężnych), analizę wska¼nikową, wynik finansowy i czynniki go kształtujące, koszty działalności, dochody ze sprzedaży, rentowność, płynność, kapitał obrotowy, ocenę procesów inwestycyjnych, ¼ródeł finansowania.)
Ogólny cel analizy finansowej- syntetyczne określenie stanu finansowego, weryfikowanie decyzji rozwojowych, poszukiwanie rezerw efektywnościowych.
Szczegółowy cel a. f.- oceny analityczne mogą odnosić się do każdego przejawu finansowej działalności przedsiębiorstwa (np. wyjaśnienie przyczyn pogorszenia płynności, spadku wyniku, wysokiej dynamiki kosztów).
Podstawowe rodzaje analiz ekonomiczno-finansowych:
- przedmiot analizy: analiza techniczno-ekonomiczna, analiza finansowa
- przeznaczenie analizy:
Analizy zewnętrzne opracowywane są dla osób i instytucji spoza przedsiębiorstwa. Mogą być one przeznaczone dla banku w związku z ubieganiem się o kredyt, dla udziałowców i akcjonariuszy (sprawozdanie roczne). Są one na ogół kompleksowe, obejmujące całokształt działalności firmy, bardziej ogólne zwykle sporządzane w układzie rocznym.
Analiza wewnętrzna jest przygotowywana na potrzeby własne przedsiębiorstwa i służy do rozwiązywania pojawiających się problemów decyzyjnych kierownictwa, oceny efektywności gospodarowania w różnych przekrojach, jest punktem wyjścia procesów restrukturyzacyjnych. A. w. najczęściej dotyczą wybranych obszarów działalności przedsiębiorstwa, są szczegółowe, wykonywane w sposób systematyczny i ciągły.
- szczegółowość i zakres prowadzonych badań: analizy ogólno -całościowe, analizy odcinkowo-szczegółowe. Im bardziej kompleksowa i obejmująca całe przedsiębiorstwo analiza, w tym większym stopniu jest ona prowadzona za pomocą syntetycznych, ogólnych wielkości i wska¼ników. Analiza jest wtedy szeroka, ale płytka.
- okres którego dotyczy analiza:
Analiza retrospektywna (ex post, celem badań jest ocena racjonalności minionych działań gospodarczych, weryfikacja słuszności podjętych wcześniej decyzji. Analiza przeszłości służy konstruowaniu lepszej przyszłości).
Analiza prospektywna podstawowym narzędziem tej analizy rachunek ekonomiczny (skierowana jest do przeszłości, inaczej ex ante. Podstawowym narzędziem jest tej analizy jest rachunek ekonomiczny, traktowany jako sposób wyboru najlepszych rozwiązań ze zbioru możliwych działań w tym zakresie. Dlatego często jest utożsamiana z rachunkiem ekonomicznym.)
Podstawowym składnikiem każdego rachunku są:
- wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania problemu będącego przedmiotem rachunku
- nakłady, jakie wiążą się z rozpatrywanym problemem, określane dla każdego z możliwych wariantów działania
- efekty jakie można osiągnąć dla każdego z wariantów działania
- kryterium wyboru rozwiązania najlepszego
- metoda - algorytm wyboru rozwiązania najlepszego.
W klasycznym rachunku ekonomicznym (zwanym także kalkulacyjnym lub analityczno-porównawczym)wyboru dokonuje się z ograniczonego zbioru możliwych rozwiązań. Nie ma opracowanego algorytmu optymalizacyjnego, brak jest możliwości lub nieopłacalne jest zbieranie informacji wejściowych dla każdego z możliwych wariantów działania rozpatrywanego problemu.
W optymalizacyjnym rachunku ekonomicznym wyboru najlepszego rozwiązania dokonuje się, przy wykorzystaniu znanych modeli matematycznych, statystycznych i ekonometrycznych, z całego zbioru wszystkich możliwych rozwiązań.
Do najważniejszych zastosowań optymalizacyjnego rachunku ekonomicznego w praktyce przedsiębiorstw należą:
Zagadnienia transportowe.
Wielkość partii dostawy i optymalny poziom zapasu towarowego.
Problemy podziału.
Inne przykładowe zagadnienia rozwiązywane metodami optymalizacyjnymi.
1.2. ¬RÓD£A INFORMACJI DO ANALIZ
Ze względu na ¼ródło pozyskania:
- wewnętrzne, generowane w ramach własnej organizacji, określające potencjał, warunki i reguły funkcjonowania przedsiębiorstwa;
- zewnętrzne, pochodzące z otoczenia przedsiębiorstwa, informujące o środowiskowych warunkach działania przedsiębiorstw, stwarzające przesłanki do podejmowania działań o strategicznym charakterze.
Ze względu na sposób uzyskania:
- pierwotne, uzyskiwane po raz pierwszy, gromadzone dla określonych problemów decyzyjnych, nieprzetworzone,
- wtórne, wcześniej zgromadzone i przetworzone, opracowane przez innych.
Ze względu na charakter podejmowanych decyzji:
- operacyjne, na potrzeby bieżącego zarządzania, dla rutynowych i powtarzających się problemów
- strategiczne, dla podejmowania decyzji o dłuższym niż operatywny horyzoncie czasowym.
Z analitycznego punktu widzenia szczególną przydatność mają następujące grupy informacji:
1. Podstawowa sprawozdawczość finansowa (bilans i rachunek strat i zysków, rachunek przepływów pieniężnych, miesięczne sprawozdanie o przychodach, kosztach i wyniku finansowym, informacja dodatkowa do sprawozdań).
2. Pozostała sprawozdawczość, sporządzana głównie na rzecz GUS.
3. Księgi rachunkowe przedsiębiorstwa, szczególnie zestawienia obrotów i sald na kontach syntetycznych.
4. Dokumenty dotyczące różnych obszarów funkcjonowania przedsiębiorstwa np. wykazy środków trwałych, tabele amortyzacyjne środków, zestawienia zapasów.
5. Oświadczenia podatkowe, sprawozdania i wnioski pokontrolne, wyniki inwentaryzacji.
Prace analityczne można podzielić na dwa etapy: 1 etap, po zebraniu odpowiednich danych opracowywane są tabele, które w mniej lub bardziej syntetycznym ujęciu, zależnie od potrzeb analitycznych, prezentują materiał liczbowy w wyróżnionych obszarach analizy. 2 etap analiza zjawisk i problemów ekonomicznych wynikających z tak skonstruowanych tabel oraz formułowanie uwag wniosków.
1.3 OBSZARY ANALITYCZNE – SCHEMAT ANALIZY
Struktura analizy ekonomiczno-finansowej obejmuje:
1) charakterystyka przedsiębiorstwa- obejmuje informacje ogólne o przedsiębiorstwie, takie jak np. adres, telefony, faksy itp.. Ta analiza jest niezbędna gdy jest kierowana do odbiorców zewnętrznych.
2) czynniki wytwórcze- przedmiotem zainteresowania są podstawowe czynniki wytwórcze: majątek trwały i zatrudnienie oraz potrzeby inwestycyjne. Czynniki te określają potencjał przedsiębiorstwa, jakość jego działania, możliwość przekształceń własnościowych.
3) sprzedaż produktów- podstawowe składniki tej części powinny dotyczyć: wartości i struktury sprzedaży w ujęciu dynamicznym, wielkości i struktury sprzedaży w ujęciu ilościowym, sprzedaży wg głównych grup odbiorców, podstawowej działalności marketingowej, najważniejszych elementów otoczenia rynkowego przedsiębiorstwa.
Trzy bloki analizy to: analiza wielkości liczbowych sprzedaży, wewnętrznej działalności marketingowej, zewnętrznych warunków otoczenia rynkowego.
4) koszty działalności- rozpoznawane są główne ¼ródła ponoszonych w przedsiębiorstwie nakładów. Koszty w układzie rodzajowym pozwalają na ich grupowanie wg rodzaju czynników produkcji zużytych w danym okresie. W układzie kalkulacyjnym koszty w podziale na bezpośrednie i pośrednie grupowane są wg jednostek organizacyjnych i w podziale na rodzaje działalności.
5) wynik finansowy- jest równocześnie syntetycznym miernikiem oceny przedsiębiorstwa, efektywności jego działania, odzwierciedla poziom realizacji celów przedsiębiorstwa. Analiza na tym obszarze jest wielopłaszczyznowa i dotyczy: wyniku finansowego netto, czynników kształtujących wynik finansowy, płynność, analizy wska¼nikowej.
6) prognoza wyniku- podstawą jest analiza relacji miedzy podstawowymi wielkościami ekonomicznymi, głównie sprzedażą a kosztami, tendencji jakie w tym zakresie są obserwowane oraz przewidywane uwarunkowania funkcjonowania przedsiębiorstwa. Praktyczne prognozy zdeterminowane są przez cały szereg okoliczności związanych z rodzajem prowadzonej działalności, skalą dokonywanych zmian, otoczeniem rynkowym, horyzontem czasowym przewidywań, itp. czynnikami.
Rozdział II METODY BADAWCZE W ANALIZIE
2.1. Przekroje porównywania zjawisk ekonomiczno-finansowych
Analiza ekonomiczna wyróżnia dwa podejścia badawcze: indukcyjne, dedukcyjne, zaliczane do metod ogólnych.
Podejście indukcyjne polega na tym, że w badaniach analitycznych przechodzi się: od zjawisk szczegółowych do ogólnych, od czynników do wyników, od przyczyn do skutków.
Podejście dedukcyjne przyjmuje odwrotny kierunek badań analitycznych, w których przechodzi się: od zjawisk ogólnych do szczegółowych, od wyników do czynników, od skutków do przyczyn.
Metody analityczne dzielimy na grupy: analizy porównawczej i badania przyczynowego. Porównywana jest liczba wyrażająca stan faktyczny zjawiska oraz wielkość stanowiąca bazę odniesienia, za którą najczęściej przyjmuje się:
1. Poziomy wielkości we wcześniejszych okresach.
2. Porównywanie do wielkości zaplanowanych.
3. Porównanie przestrzenne, czyli z innymi przedsiębiorstwami, określone także jako porównania międzyzakładowe.
4. Porównywanie z zewnętrznie ustalonymi normatywami.
Porównywanie w czasie pozwala na ocenę kierunku i tempa zmiany badanej wielkości w rozpatrywanym okresie:
1. Wska¼ników dynamiki o stałej podstawie.
2. Wska¼ników dynamiki łańcuchowej.
3. Tempa zmian.
2.2. PORÓWNAWCZE BADANIA PRZEDSIęBIORSTWA
Analiza międzyzakładowa polega na porównywaniu danej jednostki z innymi, odpowiednio dobranymi jednostkami gospodarczymi. Jest to porównywanie w przestrzeni. Dotyczy przedsiębiorstw wchodzących w skład jednej branży. Porównywanymi jednostkami mogą być podmioty gospodarcze (zakłady, przedsiębiorstwa), jak też jednostki w przekroju przestrzennym - gminy, województwa, kraje. Przy charakterystyce jednostek wielkościami absolutnymi musi być spełniona zasada podobieństwa badanych jednostek.
Najważniejsze problemy związane z analizą międzyzakładową to:
1. Sformułowanie listy cech opisujących jednostki.
2. Wybór cech istotnych, diagnostycznych, najlepiej charakteryzujących jednostkę z punktu widzenia badanego problemu.
3. Skonstruowanie zmiennych agregatowych, syntetycznie opisujących jednostki.
4. podział badanych jednostek na jednorodne grupy.
Wyboru cech najważniejszych można dokonać w sposób:
- obiektywny, poprzez wykorzystanie sformalizowanych procedur taksonomicznych
- subiektywny na podstawie znajomości badanego problemu i obiektu
- zestaw wska¼ników (metoda quick testu) jest używany do szybkiej oceny kondycji finansowej firmy.
Są to następujące wska¼niki: zysk brutto plus amortyzacja przez ogół zobowiązań, suma bilansowa przez ogół zobowiązań, wynik brutto przez sumę bilansową, wynik brutto przez obroty, zapasy przez obroty, obroty przez sumę bilansową.
Jeżeli wzrost wska¼nika jest oceniany pozytywnie z punktu widzenia problemu np. wzrost rentowności to wska¼nik określamy jako stymulantę.
Wska¼nik o odwrotnej interpretacji nazywany jest destymulantą.
Jeżeli nie wszystkie wska¼niki mają takie samo znaczenie rangę w przeprowadzanej ocenie, można zastosować system ważenia wska¼ników. Takie wagi są stosowane w metodzie quick testu.
Prostym sposobem na sprawdzanie różnoimiennych wska¼ników do porównywalności jest przydzielanie punktów dla każdego wska¼nika w układzie ocenianych zakładów. Punkty są rozdzielane na jednostki zależnie od rzeczywistego poziomu wska¼nika. Dla każdej jednostki sumujemy przydzielone punkty wg wszystkich wska¼ników i uzyskujemy w ten sposób zmienną syntetyczną opisującą miejsce ocenianej jednostki z punktu widzenia badanego problemu.
Efektem analizy międzyzakładowej jest:
- hierarchiczna lista badanych jednostek ustalana z punktu widzenia wybranych cech je opisujących,
- podział zbioru jednostek na jednorodne grupy.
2.3. METODY BADANIA PRZYCZYNOWEGO
Badanie przyczynowe jego celem jest rozliczenie bezwzględnych odchyleń interesującego nas zjawiska (w czasie, w przestrzeni, od przyjętej normy, czy też planu) poprzez czynniki, które je spowodowały.
Prostymi metodami badania przyczynowego są metody deterministyczne, w których związek między badanymi zjawiskami a czynnikami go kształtującymi można przedstawić w postaci związku funkcyjnego pozwalającego na ścisłe, bez uwzględniania wpływu składnika losowego, określenie zakresu i kierunku wpływu poszczególnych składników na zmiany zjawiska. W stochastycznych metodach badania przyczynowego obok wpływu czynników głównych brany jest także pod uwagę wpływ składnika losowego. Najbardziej znany w tym zakresie jest rachunek korelacji i regresji.
Metoda podstawień łańcuchowych służy do liczbowego określania wpływu poszczególnych czynników na wielkość badanego zjawiska. Jest to możliwe tylko w tych przypadkach, gdy współzależności mają charakter związku funkcyjnego wyrażonego w formie iloczynu, ilorazu, sumy, bąd¼ innego wyrażenia algebraicznego. Istota tej metody wyraża się w kolejnym podstawianiu poszczególnych czynników w wielkościach rzeczywistych, w miejsce wielkości przyjętej za podstawę odniesienia (bazę).
Metoda logarytmiczna uzyskuje się w niej te same wielkości wpływu czynników na zjawisko, niezależnie od kolejności podstawienia czynników.
2.4. Praktyczne wykorzystanie rachunku korelacji i regresji
W analizie korelacji najczęściej wykorzystywany jest współczynnik korelacji liniowej mierzący stopień ścisłości związku między dwiema zmiennymi, mówiącymi o kierunku korelacji i jej rozmiarze (natężeniu).
Wykorzystanie korelacji wiąże się z następującymi problemami:
- określenie celu i zakresu badań
- zebranie informacji liczbowych opisujących badane zjawisko oraz potencjalne czynniki je kształtujące.
- liczenie współczynników korelacyjnych
- interpretacja współczynników (współczynnik może przyjmować wartości z przedziału (-1, +1)
Współczynniki korelacji jakościowej badają związki miedzy cechą ilościową i jakościową. Współzależności można rozpatrywać w ramach cech, które przyjmują tylko dwa stany- występują oznaczamy cyfrą 1, nie występują 0.
Analiza regresji- buduje się w niej równanie regresji, które jest ilościowym wyrazem zależności między badanym zjawiskiem a czynnikami (zmiennymi) określającymi to zjawisko.
Najważniejszymi miarami wpływu na analizowane zjawisko są współczynniki regresji oraz współczynniki determinacji (WD).
Współczynniki regresji wyrażają, o ile przeciętnie zmieni się zmienna badana y, jeżeli zmienna x wzrośnie o jednostkę, przy założeniu, że pozostałe zmienne x są niezmienne.
WD służy jako miara dokładności dopasowania równania regresji do materiału zebranego w trakcie obserwacji.
Rozdział III ANALIZA SPRAWOZDAń FINANSOWYCH
3.1 BILANS FIRMY
Bilans przedsiębiorstwa stanowi zestawienie posiadanego przez przedsiębiorstwo majątku oraz ¼ródeł kapitału, które zostały wykorzystane dla pozyskania tegoż majątku.
Występują dwa rodzaje majątku :
1. Majątek trwały – obejmuje te składniki, których okres użytkowania jest dłuższy niż je den rok.
a) wartości niematerialne i prawne,
b) rzeczowe składniki majątku- obejmują wartości netto nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych,
c) finansowy majątek trwały – obejmuje : długoterminowe papiery o charakterze dłużnym z terminem wykupu po 1 roku, udzielone pożyczki długotermin., udziały i akcje innych podmiot.
d) należności długoterminowe – są to nieprzedawnione należności, których termin płatności ostatniej raty jest dłuższy niż rok od dnia sporządzenia bilansu.
2. Majątek obrotowy – aktywa zaliczane do majątku obrotowego charakteryzują się okresem użycia do 1 roku, większą płynnością oraz szybszą rotacją niż składniki majątku trwałego.
a) zapasy,
b) należności – wykazuje się kwoty należne danemu podmiotowi gospodarczemu z różnych tytułów o terminie wymagalności krótszym niż 1 rok.
c) krótkoterminowe papiery wartościowe przeznaczone do obrotu,
d) środki pieniężne przedsiębiorstwa
Odrębną pozycją ujmowaną w bilansie przedsiębiorstwa są rozliczenia międzyokresowe o charakterze czynnym.
Charakterystyka pasywów przedsiębiorstwa
Pasywa firmy odzwierciedlają ¼ródła kapitału wykorzystane dla sfinansowania posiadanego przez nią majątku. Podział kapitałów :
1. Kapitał własny – stanowią odzwierciedlenie zaangażowania właścicieli w przedsiębiorstwo.
a) kapitał podstawowy – kapitał akcyjny, zakładowy, fundusz założycielski i udziałowy,
b) kapitał zapasowy – nadwyżka ze sprzedaży akcji tzw. agio, dopłaty wspólników,
c) kapitał rezerwowy – powstały z aktualizacji wyceny majątku trwałego firmy,
d) nie podzielony zysk z okresów poprzednich,
e) wynik finansowy netto z danego okresu,
f) rezerwy – są zaliczane do kapitałów własnych przedsiębiorstwa,
2. Kapitał obcy
a) zobowiązania długoterminowe – okres wymagalności powyżej 1 roku,
b) zobowiązania krótkoterminowe - okres wymagalności krótszy niż 1 rok.
Grupy bilansu przedsiębiorstwa :
AKTYWA PASYWA
A. – majątek trwały,
B. – majątek obrotowy,
C. – rozliczenia międzyokresowe czynne, A. – zysk lub strata z lat ubiegłych,
B. – rezerwy na podatek dochodowy,
C. – zobowiązania długoterminowe,
D. – zobowiązania bieżące i fundusze specjalne,
E. – rozliczenia międzyokresowe,
3.2 WSTęPNA ANALIZA BILANSU
W ocenie rozwoju przedsiębiorstwa i jego zasobów istotną rolę odgrywa analiza posiadanego majątku, zmian jego wielkości, struktury oraz wykorzystania.
Największą wartością poznawczą w zakresie zmian wielkości majątku przypisuje się wska¼nikowi dynamiki wzrostu.
- analiza zmian wielkości majątku przedsiębiorstwa,
- analiza struktury majątku przedsiębiorstwa.
Mc1 ∆Mc – dynamika zmian majątku całkowitego,
∆Mc = x 100% Mc1 – wartość majątku całkowitego w okresie badanym,
Mc0 Mc0 - wartość majątku całkowitego w okresie bazowym,
W ocenie rozwoju każdego przedsiębiorstwa istotną rolę odgrywa również analiza kapitałów zaangażowanych w finansowaniu majątku.
Kc1 ∆Kc – dynamika zmian kapitału całkowitego,
∆Kc = x 100% Kc1 – wartość kapitału całkowitego w okresie badanym,
Kc0 Kc0 - wartość kapitału całkowitego w okresie bazowym,
Dla wstępnej analizy bilansu każdego przedsiębiorstwa obszary potrzebne do oceny to :
- analiza kapitałów przedsiębiorstwa,
- analiza struktury kapitałów przedsiębiorstwa.
3.3 RACHUNEK ZYSKÓW I STRAT
Ustawa o rachunkowości dopuszcza sporządzanie rachunku wyników firmy w układzie:
a) porównawczym – koszty ujmuje się według rodzaju zużytych czynników produkcji,
b) kalkulacyjnym – wg sposobów ich odnoszenia na jednostkę wytworzonego produktu.
W każdym z tych układów występują dwie wersje zapisu RZS : dwustronna lub pionowa.
Wynik finansowy jest syntetyczną miarą efektów finansowych osiągniętych przez przedsiębiorstwo w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Poziomy :
1. Poziom operacyjny – pozwala ustalić wynik operacyjny i obejmuje następujące elementy:
a) wynik na sprzedaży produktów minus koszty wytworzenia sprzedanych produktów – koszty ogólne zarządu – koszty sprzedaży,
b) na sprzedaży towarów i materiałów minus koszty handlowe – wart. towar. wg cen nabycia,
c) wynik na pozostałych przychodach operacyjnych minus pozostałe koszty operacyjne.
2. Poziom finansowy – stanowi różnicę między należnymi przychodami z operacji finansowych a kosztami tych operacji. Poziom dzielimy na :
a) przychody finansowe : dywidendy z tytułu udziału w innych podmiotach, odsetki od lokat bankowych, odsetki od pożyczek bankowych, wpływy ze sprzedaży papierów wartościowych,
b) koszty finansowe : odsetki i prowizje od zaciągniętych pożyczek i kredytów, straty na sprzedaży papierów wartościowych, odpisy aktualizujące wartość finansową majątku trwałego.
3. Poziom nadzwyczajny
4. Wynik finansowy netto – oblicza się poprzez skorygowanie wyniku finansowego brutto o obowiązkowe zmniejszenie zysku lub zwiększenie straty. Obejmuje ono :
- podatek dochodowy i ewentualnie inne obciążenia obligatoryjne wyniku.
3.4 WSTęPNA ANALIZA RACHUNKU ZYSKÓW I STRAT
Dokonanie wstępnej analizy wymaga określenia dynamiki zmian jego poszczególnych wielkości oraz oceny struktury procentowej.
Przychody całkowite ustala się w oparciu o sumę następujących pozycji : przychody netto ze sprzedaży, PPO oraz przychody finansowe. Koszty całkowite obejmują : koszty sprzedanych produktów, koszty ogólnego zarządu PKO, i koszty finansowe.
Rozdział IV. ANALIZA PRZEP£YWÓW ŁRODKÓW PIENIęźNYCH
4.1 ISTOTA I OBSZAR ANALIZY
Rachunek przepływów pieniężnych odzwierciedla przepływy gotówkowe w 3 obszarach:
1. Przepływy z działalności operacyjnej – związane z produkcją, handlem oraz św. usług
a) wpływy gotówki, wypłaty gotówki,
b) saldo przepływów gotówki z działalności.
2. Przepływy z działalności inwestycyjnej – odzwierciedlają operacje wynikające z gospodarowania przez przedsiębiorstwo majątkiem trwałym.
3. Przepływy z działalności gospodarczej – działania polegające na pozyskiwaniu kapitału z otoczenia finansowego w postaci emisji akcji, obligacji, zaciąganiu kredytów i pożyczek bank.
Suma sald przepływów gotówkowych z trzech obszarów działalności wyznacza globalne saldo gotówkowe określane jako środki pieniężne netto, przepływy pieniężne netto, dochód czysty.
ANALIZA rachunku przepływów środków pieniężnych polega na ustaleniu, jakie zdarzenia gospodarcze, które zachodzą w przedsiębiorstwie mają najważniejszy wpływ na generowanie jego zasobów gotówkowych.
Przepływy środków pieniężnych pozwalają dokonać wstępnej oceny sytuacji finansowej. Dają także odpowied¼ na pytanie z jaką firmą mamy do czynienia, jakie mogą wystąpić zagrożenia dla jej funkcjonowania, a jakie stoją przed nią szanse rozwojowe .
4.2. MIERNIKI OPARTE NA RACHUNKU PRZEP£YWÓW ŁRODKÓW PIENIęźNYCH
Do oceny pozycji finansowej wykorzystuje się mierniki uwzględniające informacje pochodzące z rachunku przepływów pieniężnych. Należą do nich :
1. Wska¼niki wydajności gotówkowej :
a) obrotu, będących relacją :
b) zysku, będących relacją :
c) majątku, będących relacją :
d) majątku obrotowego, będących relacją :
2. Wska¼niki wystarczalności gotówki :
a) operacyjnej na spłatę długów ogółem:
b) operacyjnej na spłatę długów długoterm.:
c) operacyjne ogólnej:
d) reinwestycji gotówki operacyjnej:
e) operacyjnej na zakupy majątku trwałego:
Rozdział V WSTęPNA I SZYBKA METODA OCENY FIRMY
5.1.Istota analizy wska¼nikowej
W praktyce gospodarczej analiza wska¼nikowa jest częścią analizy finansowej, która stanowi jej uogólnienie i spojrzenie na całościowe funkcjonowanie przedsiębiorstwa przez pryzmat kształtowania się określonych relacji finansowych.
Przedmiotem analizy finansowej przedsiębiorstwa są:
•sytuacja majątkowa,
•sytuacja kapitałowa,
•płynność finansowa, obejmująca ocenę zdolności płatniczych firmy, stopień elastyczności majątku, politykę płatniczą wobec kontrahentów,
•rentowność, czyli ocena kształtowania się kosztów i dochodów.
Istotną kwestią w analizie wska¼nikowej przedsiębiorstwa jest problem wyboru podstawy porównań osiąganych przez nie wyników. W Polsce najczęściej stosowane są porównania oparte na konfrontacji wielkości zrealizowanych z zaplanowanymi oraz porównania wielkości osiągniętych na przestrzeni kilku lat funkcjonowania przedsiębiorstwa. Wykorzystanie bowiem, równocześnie kilku baz odniesienia do działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, daje dopiero obraz sytuacji oraz tendencji rozwojowych tej firmy. Jak wcześniej stwierdzono, analiza wska¼nikowa koncentruje się na całościowym badaniu funkcjonowania przedsiębiorstwa, ocenie jego efektywności i możliwości rozwojowych.
5.2.Wska¼niki aktywności gospodarczej
Wska¼niki aktywności gospodarczej stanowią odzwierciedlenie relacji między osiągniętymi przychodami a stanem posiadanego majątku zarówno całkowitego, jak i trwałego. Służą one ocenie intensywności wykorzystania majątku, pośrednio zaś ocenie tendencji rozwojowych przedsiębiorstwa.
Wska¼nik szybkości obrotu, mówiący o tym ile razy w badanym okresie nastąpił obrót danym składnikiem, czy też ile dni przeciętnie trwał jeden cykl obrotu. Daje więc informacje o tym, po jakim czasie zainwestowane środki wrócą do przedsiębiorstwa i będą ponownie wykorzystane.
Wska¼nik rotacji zapasów, mierzony liczbą obrotów, informuje o poprawie efektywności gospodarowania zapasami, szybszym odzyskiwaniem środków pieniężnych zamrożonych w zapasach. Natomiast spadek wielkości tego wska¼nika, oznacza wydłużenie cyklu sprzedaży zapasów.
5.3.Wska¼niki zadłużenia przedsiębiorstwa
Analiza zadłużenia przedsiębiorstwa wynika z oceny wielkości, dynamiki zmian i struktury kapitałowej przedsiębiorstwa. Głównym problemem w tym zakresie jest oszacowanie poziomu zainwestowanych w przedsiębiorstwo kapitałów obcych. Wysoki udział kapitałów własnych w strukturze pasywów świadczy o silnych podstawach finansowych przedsiębiorstwa, o niskim ryzyku finansowym i jego stabilności gospodarczej. Nie jest to jednak jednoznaczne z wysokim poziomem rentowności. Możliwość zadłużenia się przedsiębiorstwa nie zależy tylko od poziomu i udziału kapitałów własnych w całości zaangażowanych kapitałów. Równie istotna jest zdolność przedsiębiorstwa do zwrotu zaciągniętych długów, w określonych terminach oraz dostępnych środków. Szczególnie przydatne w ocenie tych możliwości są wska¼niki: zdolności kredytowej i wiarygodności kredytowej.
Zdolność kredytowa oznacza możliwość spłaty całkowitych, efektywnych zobowiązań z wygospodarowanej w danym okresie nadwyżki finansowej.
Wska¼niki wiarygodności kredytowej określają możliwości firmy w zakresie spłaty bieżących kosztów finansowych związanych z zaangażowaniem kapitałów obcych. Określają zatem, czy zysk operacyjny, albo nadwyżka finansowa są wystarczające na pokrycie odsetek oraz rat kapitałowych w wymaganych terminach.
5.4.Wska¼niki płynności finansowej przedsiębiorstwa
Płynność finansowa przedsiębiorstwa oznacza zdolność firmy do regulowania zobowiązań w wymaganych terminach. W praktyce najczęściej stosuje się następujące wska¼niki:
Wska¼nik bieżącej płynności odzwierciedla podstawowe relacje, jakie powinny zachodzić miedzy majątkiem obrotowym przedsiębiorstwa a wielkością zobowiązań bieżących. Uznaje się iż bezpieczny poziom tego wska¼nika powinien oscylować wokół 1,5 – 2 razy. Oznacza to iż, majątek obrotowy zaangażowany w przedsiębiorstwie powinien być dwukrotnie większy niż suma zobowiązań bieżących.
Wska¼nik podwyższonej płynności, wg fachowców, powinien oscylować w granicy 1. Oznacza to w praktyce, iż najbardziej płynne elementy majątku obrotowego – czyli suma należności i roszczeń, krótkoterminowych papierów wartościowych oraz środków pieniężnych powinny być równe całości zobowiązań bieżących.
Wska¼nik gotówkowej płynności, powinien w zasadzie oscylować w granicach 0,2. Zasoby gotówkowe firmy powinny być ograniczone do minimalnych poziomów, bowiem jedynie kapitał zaangażowany w procesach gospodarczych przedsiębiorstwa, czyli zapasach surowców, materiałów, produktów, wyrobów gotowych oraz należnościach, generuje dochody i zyski. Zbyt wysoki poziom środków pieniężnych utrzymywany w przedsiębiorstwie może świadczyć o nieproduktywnym ich gromadzeniu lub o braku pomysłu na ich wykorzystanie.
5.5.Wska¼nik rentowności przedsiębiorstwa
Pojęcie rentowności oznacza osiąganie nadwyżki dochodów nad kosztami, związanymi z podejmowaniem określonej działalności. Miarą osiąganej przez firmę rentowności jest relacja osiąganych zysków do zaangażowanych kapitałów lub do efektów zastosowanych czynników produkcji. Zatem rentowność przedsiębiorstwa można ustalić w oparciu o dwie grupy wska¼ników. Pierwszą grupę wska¼ników rentowności stanowią mierniki rentowności obrotu. Powszechnie stosowane są następujące mierniki:
•marża z zysku operacyjnego, marża z zysku brutto,
•marża z zysku netto, rentowność brutto.
Drugą grupę wska¼ników, która umożliwia ocenę pozycji dochodowej przedsiębiorstwa tworzą mierniki rentowności kapitału. Powszechnie stosowane to:
•rentowność inwestycji – stopa zysku,
•rentowność aktywów – stopa zwrotu z aktywów,
•rentowność kapitałów własnych – stopa zwrotu kapitałów własnych.
Rentowność kapitału własnego wyraża efekty funkcjonowania przedsiębiorstwa w stosunku do kapitałów zaangażowanych przez właścicieli. Rosnący poziom tego wska¼nika świadczy z reguły o podnoszeniu efektywności zaangażowanego kapitału. Może to prowadzić do uzyskiwania większych dywidend oraz rozszerzania możliwości rozwojowych przedsiębiorstwa.
Analizę rentowności spółek akcyjnych powinna jeszcze dodatkowo uzupełniać ocena oparta na wska¼nikach rynku kapitałowego. Najczęściej zalicza się do tej grupy następujące wska¼niki:
•zysk wygospodarowany w spółce przypadający na jedną akcję,
•cena rynkowa jednej akcji do zysku netto przypadającego na jedną akcję,
•stopa dywidendy mierzona relacją
•wska¼nik stopy wypłaty dywidendy mierzony relacją
•cena rynkowa jednej akcji do wartości księgowej (C/W).
Wska¼niki rynku kapitałowego służą ocenie osiąganych korzyści przez aktualnych posiadaczy akcji.
Rozdział VI ANALIZA ZASOBÓW TRWA£YCH W PRZEDSIęBIORSTWIE
6.1 Struktura rodzajowa majątku trwałego przedsiębiorstwa
Z bilansowego punktu widzenia wyróżnia się dwie podstawowe grupy składników majątkowych: majątek trwały oraz obrotowy.
Majątek trwały jest zaangażowany w przedsiębiorstwie na okres dłuższy niż jeden rok. M.T. jest mało elastyczny, nie można go na bieżąco dostosowywać do poziomu wykorzystywanych mocy produkcyjnych. Jego rozwój dokonuje się w długim czasie, na podstawie długofalowych, strategicznych decyzji. Jest on obciążony dużym ryzykiem.
MT przedsiębiorstwa obejmuje trzy podstawowe grupy: rzeczowy majątek trwały, wartości niematerialne i prawne, finansowy majątek trwały. Zalicza się do niego również należności długoterminowe.
Z punktu widzenia zastosowania MT dzieli się go na: produkcyjny i finansowy.
Z punktu widzenia prawa własności: własny i obcy
Z punktu widzenia elastyczności: na mniej (budynki, budowle) lub bardziej elastyczny (narzędzia, środki finansowe).
Do wartości niematerialnych i prawnych zalicza się nabyte przez przedsiębiorstwo prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, których okres użytkowania przekracza rok.
Majątek rzeczowy w bilansie dzieli się na: (grunty własne, budynki i budowle, urządzenia techniczne i maszyny, środki transportu, pozostałe środki trwałe) inwestycje rozpoczęte oraz zaliczki na poczet inwestycji.
Klasyfikacja rodzajowa środków trwałych: budynki, budowle, maszyny energetyczne, maszyny i urządzenia ogólnego zastosowania, maszyny i urządzenia specjalistyczne, urządzenia techniczne, środki transportowe, narzędzia i przyrządy.
6.2 Procesy odtworzeniowo -inwestycyjne- regulowanie zasobów środków trwałych
Zwiększenie stanu środków trwałych poprzez tworzenie lub nabywanie nowych środków stanowi działalność inwestycyjną. Inwestycje dotyczą nowych obiektów i urządzeń. Gdy nakłady dotyczą obiektów już istniejących mamy do czynienia z rozbudową istniejącej bazy materialnej. Modernizacja obejmuje wszystkie prace, których celem jest podwyższenie parametrów technicznych istniejących obiektów i urządzeń.
Podstawowe wska¼niki do badania tych procesów to:
1. Wska¼nik zużycia majątku trwałego
2. Intensywność odpisów amortyzacyjnych
3. Stopa likwidacji środków trwałych
4. Stopa odnowy- inwestycji majątku trwałego
5. Wska¼nik dekapitalizacji brutto
6. Wska¼nik dekapitalizacji netto
6.3 OCENA GOSPODAROWANIA MAJ¡TKIEM TRWA£YM
Podstawowe znaczenie dla analizy majątku trwałego ma jego efektywność, którą można ustalić na podstawie zestawu wska¼ników określających relacje między efektami osiąganymi w przedsiębiorstwie a posiadanymi zasobami majątkowymi.
Wska¼niki wykorzystywane w tym zakresie to:
1. Wska¼nik produktywności majątku - PMT
PMT = S/MT gdzie S- wartość produkcji, lub przychodów ze sprzedaży
MT - przeciętna wartość majątku trwałego
Wska¼nik ten informuje o kwocie przychodów generowanych przez jedną złotówkę posiadanego majątku. W ocenie intensywności wykorzystania majątku istotny jest zarówno poziom wska¼nika, jak i tempo jego zmian. Odwrotność tego wska¼nika określana jest jako majątkochłonność produkcji, sprzedaży, co oznacza wartość majątku zaangażowaną dla uzyskania jednostki wartości produkcji, sprzedaży.
2. Wska¼nik zyskowności majątku - ZMT
Z MT = Z/MT gdzie: Z- wielkość wyniku finansowego
Dodatni wynik finansowy- zysk, wzrost wska¼nika oznacza, że każda złotówka majątku trwałego przedsiębiorstwa oznacza coraz większą kwot zysku.
3. Wska¼nik rotacji majątku trwałego - RMT
RMT = MT x 365/ S gdzie: S- przychody ze sprzedaży
Wska¼nik określa jak przeciętnie długo trwa cykl obrotu majątkiem w okresie rocznym. Jaka długość cyklu jest do osiągnięcia danego poziomu produkcji, czy sprzedaży, Im krótszy cykl, tym wyższa produktywność majątku trwałego.
1. Wska¼nik technicznego uzbrojenia pracy - Tup :
Tup= MT/L gdzie: L- poziom zatrudniania
Jest to wska¼nik obrazujący substytucję pracy żywej pracą uprzedmiotowioną. Mierzy nasycenie przedsiębiorstwa majątkiem trwałym.
Wpływ majątku trwałego na wyniki ekonomiczne przedsiębiorstwa można badać w postaci układów zależności wyrażających wpływ różnych czynników, ujętych w postaci wska¼ników, na wska¼nik zyskowności majątku.
ZMT = Zn/ MT= Zn/S x S/MT gdzie: Zn- zysk netto, S - przychody ze sprzedaży
Zyskowność majątku jest tu iloczynem wska¼nika rentowności sprzedaży i wska¼nika produktywności.
ZMT = Zn/L x L/S x S/MT
Zyskowność majątku jest tu iloczynem trzech wska¼ników: rentowności pracownika, odwrotności wydajności pracy, czyli pracochłonności (ilość pracy potrzebnej do wytworzenia jednostki wartości produkcji lub uzyskania jednostki przychodu) oraz produktywności majątku.
Rozdział VII. ANALIZA ZASOBÓW OBROTOWYCH FIRMY
7.1 PRZEDMIOT ANALIZY
Podstawowe cele zarządzania majątkiem obrotowym :
a) zapewnienie stałej płynności finansowej, optymalizowanie wielkości i struktury majątku obr,
b) kształtowanie ¼ródeł finansowania majątku obrotowego opartych na kryterium korzyści.
Wszystkie procesy krążenia składników tworzą cykl obrotowy. Stanowi on odzwierciedlenie czasu, jaki upływa od wydatkowania środków pieniężnych na zakup czynników produkcji do momentu uzyskania przychodów ze sprzedaży towarów lub usług.
Cykl obrotowy brutto = rotacja zapasów mierzona liczbą dni + okres inkasa należności
CB = RD + ON
Cykl obrotowy netto = cykl obrotowy brutto – okres spłaty zobowiązań
CN = CB + OZB
ZARZ¡DZANIE ZAPASAMI W PRZEDSIęBIORSTWIE
Głównym celem jest kształtowanie takiego poziomu, który zapewni ciągłość procesów produkcji i sprzedaży przy minimalnych kosztach ich utrzymywania.
ZARZ¡DZANIE ŁRODKAMI PIENIęźNYMI
Ma na celu:
- przyśpieszenie dyspozycyjności wpływów gotówkowych, poprzez skrócenie czasu ich obiegu,
- lokowanie przejściowych nadwyżek środków pieniężnych w sposób zapewniający odpowiednie korzyści,
- pozyskiwanie najtańszych ¼ródeł finansowania niedoborów gotówki w przedsiębiorstwie,
7.2 STRATEGIE FINANSOWANIA MAJ¡TKU FIRMY
Na sfinansowanie majątku obrotowego uwzględnia się najczęściej następujące aspekty:
a) związki zachodzące między stałymi i zmiennymi składnikami majątku,
b) stopień realności przychodów ze sprzedaży oraz ich regularność,
c) koszty wykorzystywania kapitałów.
Strategia agresywna polega na finansowaniu majątku obrotowego w całości zobowiązaniami krótkoterminowymi i to jej zmienną częścią.
Strategia umiarkowana oparta jest na podziale majątku obrotowego na część stałą i zmienną. Stała wielkość środków obrotowych jest w tej strategii finansowana kapitałem stałym, czyli sumą kapitału własnego i zobowiązań długoterminowych.
Strategia konserwatywna polega na finansowaniu majątku obrotowego, praktycznie w całości kapitałem stałym. Przywiązuje szczególną wagę do utrzymywania wysokiego poziomu płynności finansowej oraz minimalizowania ryzyka niewypłacalności.
7.3 ISTOTA KAPITA£U PRACUJ¡CEGO
Wielkość kapitału pracującego może być ustalona w dwojaki sposób. Pierwszy to spojrzenie kapitałowe a drugi to spojrzenie majątkowe
I. Kapitał pracujący = kapitał stały – majątek trwały KP = KS - MT
II. Kapitał pracujący = majątek obrotowy – krótkoterminowe ¼ródła kapitałów KP = MO – ZB
W praktyce mogą wystąpić trzy przypadki kształtowania się wielkości kapitału pracującego:
1. Kapitał stały – majątek trwały > 0
2. Kapitał stały – majątek trwały = 0 – oznacza zrównanie wielkości KP z MT
3. Kapitał stały – majątek trwały < 0 - KP jest w części finansowany o ¼ródła krótkoterminowe.
Kapitał pracujący ulega zwiększeniu, gdy:
- maleje wartość majątku trwałego,
- rośnie wartość kapitałów stałych,
Kapitał pracujący maleje, gdy:
- zwiększa się wartość posiadanego majątku poprzez dokonywanie zakupów inwestycyjnych w sferze rzeczowej, finansowej, czy też wartości niematerialnych i prawnych,
- ulega zmniejszeniu wartość kapitału stałego
7.4 OCENA KAPITA£U PRACUJ¡CEGO PRZEDSIęBIORSTWA
Do oceny wielkości KP można wykorzystać mechanizm szacowania zapotrzebowania na kapitał pracujący. Wymaga on określenia długości trwania cyklu obrotowego netto przedsiębiorstwa ora przeciętnych dziennych obrotów uzyskiwanych przez firmę.
Inną metodą ustalania zapotrzebowania na kapitał pracujący jest analiza stanu środków pieniężnych netto.
Rozdział VIII ANALIZA ZASOBÓW KAPITA£OWYCH FIRMY
8.1. Główne ¼ródła kapitałów tworzących zasoby firmy
Zasoby finansowe przedsiębiorstwa warunkują wielkość zaangażowanych czynników wytwórczych, ich wykorzystanie oraz poziom osiągniętego obrotu. Z kolei poziom przychodów warunkuje dopływ środków finansowych do przedsiębiorstwa.
Finansowanie to wszystkie przedsięwzięcia w przedsiębiorstwie, które zapewniają przedsiębiorstwu kapitał i które służą kształtowaniu optymalnej struktury kapitałowej. To jednocześnie proces, w którym można wyróżnić następujące funkcje: określenie potrzeb kapitałowych i finansowych przedsiębiorstwa, kierowanie dopływem środków finansowych, kształtowanie wyniku finansowego, kierowanie wykorzystaniem środków finansowych.
Ze względu na ¼ródło pochodzenia: kapitał wewnętrzny i zewnętrzny.
Kapitał własny jest odzwierciedleniem sfinansowania podjęcia działalności przez firmę (jej powstania) i podwyższenia związanego z rozwojem firmy. Jego cechą jest długoterminowość i statystyczność.
Kapitały obce mają zawsze charakter zewnętrzny w stosunku do przedsiębiorstwa. Ich cechą charakterystyczną jest czasowość wykorzystania środków obcych, konieczność zwrotu w określonym terminie, jak i odpłatność za możliwość wykorzystania tych kapitałów. W przypadku upadłości lub likwidacji przedsiębiorstwa ich roszczenia są regulowane w pierwszej kolejności przed roszczeniami właścicieli.
Cechy kapitału obcego:
1.Konieczność spłaty kapitału
2.Obligatoryjność spłaty odsetek
3.Odsetki stanowią koszty uzyskania przychodu- są odejmowane od podstawy opodatkowania
4.Większy udział zwiększa ryzyko finansowe
5.Możliwość wprowadzenia ograniczeń (celowość przeznaczenia)
6.Brak wpływu dawcy na decyzje firmy
7.Gwarancja zwrotu
Cechy kapitału własnego:
8.Brak konieczności spłaty
9.Wypłata dywidend nieobowiązkowa
10.Dywidenda wypłacana jest z zysku
11.Większy udział świadczy o sile i niezależności finansowej
12.Swoboda wykorzystania
13.Wpływ na podejmowane decyzje
14.Brak gwarancji zwrotu
8.2. Mechanizm działania d¼wigni finansowej jako kryterium wyboru kapitałów
Główne kryteria wyboru ¼ródeł kapitału to:
-mechanizm d¼wigni finansowej- efekty i skala jego oddziaływania jako ¼ródło korzyści właścicieli
-koszty zastosowanych kapitałów
-zasady finansowania określające długoterminową płynność
Mechanizm d¼wigni finansowej jest oparty na korzystaniu z kapitałów obcych, pod warunkiem niższego ich kosztu (oprocentowania) od generowanej stopy zysku ROI w danej firmie.
D¼wignia operacyjna mierzy efekty wykorzystania i kształtowania struktury majątkowej przedsiębiorstwa.
D¼wignię połączoną tworzy suma efektów d¼wigni finansowej i operacyjnej.
Pozytywne rezultaty we wzroście rentowności firmy można osiągnąć, kształtując umiejętnie zarówno strukturę majątkową, jak i finansową. Obie d¼wignie nie mają wobec siebie charakteru substytucyjnego, ale komplementarny. Pozytywne lub negatywne efekty działania jednej z nich, są wzmacniane przez drugą- d¼wignia połączona wykorzystuje te tendencje.
Dynamiczny efekt działania d¼wigni operacyjnej można zapisać w postaci: EDO= ∆Z0 /∆P
gdzie: EDO - efekt wpływu d¼wigni operacyjnej; ∆Z0 - procentowa zmiana zysku operacyjnego; ∆P - procentowa zmiana przychodów
D¼wignia operacyjna wpływa na zmiany zysku operacyjnego wywołane zmianami generowanych przychodów. Wpływ ten będzie pozytywny, jeśli maleje względny udział kosztów stałych w przedsiębiorstwie, przy wzroście osiąganych przychodów. Natomiast spadek przychodów powoduje względną zwyżkę udziału kosztów stałych i to wpływa ujemnie na wielkość wykazywanego zysku operacyjnego.
Dynamiczny efekt działania d¼wigni finansowej można ustalić w oparciu o EDF = ∆ROE/∆Z0
gdzie: EDF- efekt wpływu d¼wigni finansowej; ∆ROE- procentowa zmiana rentowności kapitału własnego; ∆Z0- procentowa zmiana zysku operacyjnego.
Efekt działania d¼wigni finansowej odzwierciedla wpływ zamian zysku operacyjnego na osiąganą stopę zwrotu kapitału własnego przy określonej strukturze kapitałowej firmy i związanych z nią kosztach finansowych. jeśli koszty zaangażowania kapitałów obcych są niższe niż osiągana stopa zysku w firmie, to wpływ d¼wigni finansowej będzie pozytywny. Jeśli wystąpi odwrotna relacja, to efekt wpływu d¼wigni będzie ujemny.
Sumę efektów d¼wigni finansowej i operacyjnej w ujęciu dynamicznym można zapisać:
EDP= EDO x EDF
Efekt działania mechanizmu d¼wigni połączonej określa, jak zmieni się stopa zwrotu kapitału własnego wywołana zmianą osiąganych przychodów przez przedsiębiorstwo.
Wnioski wynikające z mechanizmu działania d¼wigni finansowej to:
- d¼wignia finansowa może oddziaływać na zyskowność kapitałów własnych zarówno w sposób pozytywny jak i negatywny
- efektów pozytywnych można spodziewać się wtedy, gdy stopa zysku ROI przewyższa stopę oprocentowania kapitałów obcych
- im bardziej stopa zysku jest wyższa od oprocentowania kapitału obcego, tym efekty działania d¼wigni finansowej są wyższe
- jeśli stopa zysku jest mniejsza od oprocentowania kapitału obcego, to mechanizm działania d¼wigni ma charakter negatywny tzw. maczuga finansowa
- im stopa zysku jest niższa od kosztów zaangażowania kapitałów obcych, tym każde zwiększenie zadłużenia pociąga za sobą coraz wyższy spadek stopy zwrotu kapitałów własnych.
Syntetyczne miary oddziaływania d¼wigni finansowej- wykorzystuje się je do oceny zasobów kapitałowych firmy, ich struktury należą do nich:
1. Iloraz rentowności kapitału własnego w stosunku do skorygowanej stopy zwrotu kapitału całkowitego o odsetki należne dawcom kapitałów obcych.
EDF =ROE/SROA x 100%
gdzie: EDF- wpływ d¼wigni finansowej, ROE- stopa zwrotu kapitału własnego, SROA- stopa zwrotu kapitału całkowitego mierzona relacją: zysk netto + odsetki/ kapitał całkowity.
2. Różnica między stopą zwrotu kapitału własnego a skorygowaną stopą zwrotu kapitału całkowitego:
EDF = ROE- SROA/SROA x 100%
3. Mnożnik d¼wigni finansowej liczony w oparciu o formułę:
zysk netto/ zysk netto+ odsetki x kapitał całkowity/ kapitał własny x 100%
Wykorzystanie obcych kapitałów wpływa na wzrost rentowności kapitału własnego, rosną potencjalne korzyści właścicieli. Im wyższe wartości osiągają dane wska¼niki, tym większy jest dodatni wpływ zastosowania kapitałów obcych w finansowaniu majątku przedsiębiorstwa.
Wska¼niki mierzące efekt oddziaływania d¼wigni finansowej o wielkościach ujemnych świadczą jednoznacznie o zbyt wysokim poziomie zadłużenia firmy lub o zbyt wysokich kosztach jego obsługi.
8.3. Koszt kapitałów w wyborze ¼ródeł finansowania firmy
Koszt kapitałów - każdy element struktury kapitałowej przedsiębiorstwa charakteryzuje się innym kosztem. Z jednej strony bowiem struktura finansowa zależy od kosztu zapłaty za kapitał pochodzący z różnych ¼ródeł, z drugiej zaś sama go w pewien sposób określa i istotnie wpływa na zyskowność firmy.
Koszt kapitału własnego w spółkach kapitałowych jest równy wymaganej stopie zwrotu (stopa dyskontowa), stosowanej przez właścicieli przy szacowaniu dywidend i ocenie bieżącej wartości przedsiębiorstwa. Można się tu posłużyć tzw. modelem Gordona, w którym zakłada się stały wzrost wypłat dywidendy.
Koszt nowej emisji akcji, inną możliwością zwiększenia wielkości zaangażowanych kapitałów własnych są dopłaty właścicieli np. w spółkach akcyjnych, będą to kolejne emisje akcji. Koszt kapitału nowej emisji jest nieco wyższy od kosztu poprzedniego kapitału, gdyż obejmuje również wydatki związane z rozprowadzeniem nowych akcji.
Inną możliwością wzrostu wielkości zaangażowania kapitału w określonym przedsięwzięciu jest korzystanie z kapitałów obcych w postaci różnego rodzaju kredytów, pożyczek. Koszt tego rodzaju kapitału wyznacza stopa oprocentowania kredytów wraz z kosztami prowizji lub ryczałtu dla kredytodawców. Oprocentowanie kredytów i pożyczek spłacane jest z dochodów przed opodatkowaniem. Powstające korzyści podatkowe zmniejszają ostateczny koszt pozyskania tego typu ¼ródeł finansowania inwestycji i rozwoju przedsiębiorstwa.
8.4. Zasady finansowania w kształtowaniu zasobów kapitałowych
Zasady finansowania na ich podstawie możliwe jest ustalenie optymalnej struktury kapitałowej dla konkretnego przedsiębiorstwa w każdych warunkach rynkowych. Stanowią one ostatnie- obok mechanizmu d¼wigni finansowej i kosztów zaangażowanych kapitałów- wyróżnione kryterium wyboru odpowiedniej struktury kapitałowej. ocena relacji i powiązań między aktywami a kapitałem jest możliwa w oparciu o analizę płynności krótkoterminowej i długoterminowej.
Wska¼niki płynności bieżącej (krótkoterminowej) służą ocenie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa w zakresie majątku obrotowego i zobowiązań bieżących. Umożliwiają planowanie relacji zachodzących między tymi kategoriami, stanowią podstawę zarządzania kapitałem pracującym przedsiębiorstwa.
Natomiast zasady finansowania, ich ocena i analiza, opiera się na wska¼nikach płynności długoterminowej.
Złota reguła finansowa mówi że nie należy zadłużać przedsiębiorstwa ponad wartość kapitałów własnych. Znaczy to, że stopień zadłużenia firmy nie powinien przekroczyć 50%. Stosunek kapitału własnego do obcego winien się kształtować na poziomie wyższym od jedności. Oznacza to, iż udział kapitałów obcych winien być niższy lub równy połowie kapitałów całkowitych:
Kw/Ko≥ 1
gdzie: Kw- kapitał włąsny, Ko- kapitał obcy
Taka struktura zapewnia utrzymanie długoterminowej płynności. Sprzyja jej zarówno ograniczenie obciążenia firmy kosztami od zaangażowanych obcych kapitałów, jak i osiąganie większej stabilności w zakresie rentowności.
Złota reguła bilansowa zakłada całkowite sfinansowanie majątku trwałego kapitałem własnym. Gdy te dwie wielkości są sobie równe, a więc wska¼nik pokrycia majątku trwałego kapitałem własnym. oscyluje w granicach 1, oznacza to utrzymanie stabilności finansowej przez przedsiębiorstwo:
Kw/ Mt≥ 1
gdzie: Kw- kapitał własny zaangażowany w firmie, Mt- majątek trwały.
lub Ko/Mo≤ 1
Wersja liberalna dopuszcza finansowanie majątku trwałego kapitałem stałym, a więc oprócz kapitału własnego możliwe jest również zastosowanie długoterminowych kapitałów obcych. Wska¼nik pokrycia majątku trwałego kapitałem stałym powinien być wyższy od 1.
Ks/Mt≥ 1
gdzie: Ks - kapitał stały, Mt- majątek obrotowy
Przy wska¼niku mniejszym od 1 może wystąpić sytuacja zagrożenia płynności. oznacza ona finansowanie majątku trwałego i potrzeb inwestycyjnych przedsiębiorstwa krótkoterminowymi kapitałami obcymi. Ich wymagalność w krótkim czasie może oznaczać brak środków pieniężnych i naruszenie równowagi finansowej. Istnieje realne zagrożenie braku wypłacalności.
Dynamiczna reguła zadłużenia opiera się na wykorzystaniu pojęcia nadwyżki finansowej CF, a więc sumy zysku netto i amortyzacji. Dynamiczną regułę zadłużenia można zapisać:
Ko/ CF
gdzie: Ko- kapitał obcy, CF- nadwyżka finansowa netto
Wska¼nik dynamicznego zadłużenia określa, przez ile lat nadwyżka finansowa danego roku musi być dostępną, by firma spłaciła całkowite zadłużenie. Przyjmuje się, iż bezpieczny poziom to okres trzech lat. Stosuje się zasadę wedle której, im niższa jest wartość wska¼nika tym niższe jest ryzyko finansowe związane z określoną strukturą kapitałową przedsiębiorstwa. Pogarszający się wska¼nik oznacza utratę zdolności kredytowej, gdy zbliża się do 7 oznacza bankructwo.
Kod/ Kp≤1
gdzie: Kod- kapitał obcy długoterminowy, Kp- kapitał pracujący
Rozdział IX Analiza wybranych procesów gospodarki materiałowej
9.1 BADANIE PROCESÓW ZAOPARTRZENIA
Zaopatrzenie oznacza pozyskiwanie z zewnątrz czynników produkcji niezbędnych do zapewnienia ciągłej i rytmicznej działalności przedsiębiorstwa w określonym czasie. Przedmiotem zaopatrzenia mogą być surowce, materiały, towary w przedsiębiorstwie handlowym. Na procesy zakupu można patrzeć w ujęciu planistycznym, pozwalającym na rozwiązanie podstawowych problemów zaopatrzeniowych dotyczących przyszłych okresów oraz w przekroju analitycznym , umożliwiającym znalezienie racjonalne zaopatrzenie w okresach minionych.
W przedsiębiorstwie handlowym składnikami rachunku , liczonymi dla każdego z dostawców są :
- możliwe do uzyskania efekty ustalone w postaci marży brutto;
- koszty wiążące się z realizacją każdego wariantu dostaw .
- kryterium wyboru dostawcy , którym jest maksymalizacja kwoty zysku kalkulacyjnego.
Podstawą do ustalenia wartości zapotrzebowania materiałowego w okresie planistycznym jest równanie bilansowe.
Liczba dostaw i terminy i odstępy między kolejnymi dostawami powinny być dostosowane do zaplanowanej produkcji.
Wska¼nik rytmiczności dostaw równy jeden oznacza , że dostawy są rytmiczne , realizowane zgodnie z planem.
Wska¼nik kredytowania pozwala na zoriętowanie się jaki jest przeciętny okres na jako firma otrzymuje kredyt od swoich dostawców. Im wyższa wartość wska¼nika , tym dłuższy okres kredytowania.
9.2 ANALIZA POZIOMU, STRUKTURY I ROTACJI ZAPASÓW
Zapasy zapewniają ciągłe działanie przedsiębiorstwa we wszystkich fazach gospodarki.
Działanie i decyzje związane z pozyskaniem, utrzymaniem i wykorzystywaniem w przedsiębiorstwie określa się mianem gospodarki zapasami.
Zapasy ocenia się w dwóch formach jako.
1. Bezwzględną wielkości zapasów wyrażoną wartościowo lub ilościowo,
2. Relatywny poziom zapasów, wyrażony w formie stosunku wielkości zapasów do wielkości sprzedaży – rotacja.
Wielkość zapasów ustala się na początek i koniec każdego roku obrachunkowego.
Jednym s przekrojów analizy zapasów jest badanie ich struktury. Strukturę zapasów można badać w różnych przekrojach:
1) w przekroju ilościowym lub wartościowym (częściej)
2) w przekroju asortymentowym, branżowym, wg grup towarów, faz działalności firmy,
3) w przekroju sieciowym, oddziałów, magazynów,
4) w przekroju czasowym.
Wska¼nik rotacji – obrazuje stosunek pomiędzy wielkością zapasu i wielkością sprzedaży towarów czy też kosztów działalności.
Do oceny relacji między zapasem a sprzedaż wykorzystywane są następujące wska¼niki:
Wska¼nik rotacji w dniach – określa ile dni trwa sprzedaż zapasu przeciętnego , co ile dni jest odnawiany zapas przeciętny , informuje o szybkości obrotu.
Wska¼nik rotacji w razach – informuje ile razy odnawia się badany okresie zapas przeciętny , ile występuje cykli rotacji.
Wska¼nik związania zapasów – określa ile groszy zapasu przypada za zł. Sprzedaży lub produkcji w badanym okresie. Ten wska¼nik jest odwrotnością rotacji w razach.
Gospodarka zapasami wiąże się z kosztami, z których najważniejsze to :
1) koszty zakupu
2) koszty magazynowania
3) koszty funkcjonowania służb zaopatrzeniowych
4) koszty finansowe, kapitałowe
5) koszty zużycia i starzenia zapasów.
9.3 KSZTA£TOWANIE PRZYSZ£YCH POZIOMÓW ZAPASÓW
Celem działań podejmowanym w ramach rachunku ekonomicznego jest utrzymanie zapasu ekonomicznie uzasadnionego. Zmniejszenie zapasu powoduje przyspieszenie cyrkulacji materiałów i towarów, obniżenie kosztów działania zmniejszenie zapotrzebowania na kapitał obrotowy.
W zagadnieniu optymalizacji zapasów przedmiotem rachunku są nakłady związane z pozyskiwaniem i utrzymaniem zapasów. Nakłady te w formie wartościowej wyrażane są przez koszty:
- zakupu – dostaw
- magazynowaniem
Kryterium wyboru jest minimalizacja łącznych kosztów zakupu i magazynowania. Koszty dostaw i składowania są konkurencyjne wobec siebie. Dlatego obliczmy zapas optymalny.
Na zapas optymalny składa się:
1) rozkład popytu w okresie planowania powinien być w przybliżeniu zgodny z dotychczasowym jego rozkładem.
2) firma musi mieć pewność co do terminowości dostaw i w żądanej wielkości , wynikającej z obliczeń.
3) mogą wystąpić pewne trudności przy liczeniu kosztów składowania i zakupu. Niejednokrotnie muszą być one ustalone na podstawie danych w analitycznych kont księgowych. Także szybkie zmiany składników tych kosztów w przyszłości mogą podważyć ustalony wynik optymalny.
4) optymalne wielkości z punktu widzenia przedsiębiorstwa nie musza być optymalne z punktu widzenia dostawcy.
Rozdział X OCENA PROJEKTÓW INWESTYCYJNYCH
10.1 Proste metody oceny projektów inwestycyjnych
Inwestycje to nakłady kapitałowe ponoszone na różnego rodzaju przedsięwzięcia mające na celu przyniesienie określonych efektów. Efekt to zarówno wzrost zysku, cash – flow, rozszerzenie produkcji, modernizacja technologii, wzrost udziału na rynku, przyrost wartości firmy, poziomu konkurencyjności, itp. Wyróżniamy 2 podstawowe rodzaje inwestowania:
a) rzeczowe – w materialne składniki majątku stałego,
b) finansowe.
Rozróżniamy trzy cykle inwestycyjne :
a) przedinwestycyjny
b) inwestycyjny
c) operacyjny.
Najważniejsza faza to przedinwestycyjna, która odpowiada za określenie potrzeb, możliwości, zebranie wariantów, określenie warunków ogólnoinwestycyjnych, określenie metod ocen projektów itp.
Narzędziem oceny i wyboru najlepszych rozwiązań jest rachunek opłacalności inwestycyjnych. Jest to rodzaj rach. ekonomicznego jako sposób wyboru rozwiązania najlepszego spośród wielu możliwości.
W rachunku ekonomicznym stosowanym do oceny opłacalności projektów inwestycyjnych , zależnie od użytej metody, wyróżnić można następujące jego elementy składowe:
1) efekty w postaci przewidywalnych przychodów , zysku, przepływów pieniężnych, odpowiednio dla każdego z rozpatrywanych wariantów inwestycyjnych.
2) nakłady w postaci kosztów , wydatków inwestycyjnych, czasu realizacji inwestycji, związanych z funkcjonowaniem każdego z rozpatrywanych wariantów inwestycyjnych, oraz inne wydatki finansowe.
3) kryterium wyboru w postaci miary , wska¼nika, będącego relacją między efektami i nakładami , wynikające z algorytmu obliczeniowego odpowiedniego do danej metody. Kryteriami tymi mogą być: zaktualizowana wartość netto ( NPV ) , wewnętrzna stopa zwrotu ( IRR ) , okres zwrotu, stopa zwrotu nakładów.
Wyróżniamy dwie metody rachunku opłacalności:
Statyczna – są proste w obliczeniach, łatwe do zastosowania, mało pracochłonne. Nie uwzględniają zmian wartości w czasie. Metody te wykorzystywane są do ocen projektów o niewielkim znaczeniu, na etapie prac wstępnych, kiedy brak pełnego zestawu informacji.
Dynamiczna – należą do tej metody zaktualizowana wartość netto ( NPV ), wewnętrzna stopa zwrotu ( IRR ), zdyskontowany okres zwrotu, metoda równych rat. Metoda ta pozwala wyrażanie wszystkich przyszłych wpływów i wydatków w dzisiejszej wartości nałogów. Metoda ta wykorzystywana jest w projektach o dużym znaczeniu.
Okres zwrotu nakładów ( OZ ) – jest to czas w jakim zwracają się nakłady inwestycyjne z osiągniętych nadwyżek finansowych lub innych wielkości określających przewidywane efekty. Zaletą tej metody jest prostota obliczeń, a wadą pomijanie efektów jakie są osiągane po okresie zwrotu , nieuwzględnienie zmian wartości efektów w czasie ( brak dyskonta ).
Stopa zwrotu nakładów – jest to relacja efektu, jaki można uzyskać z inwestycji do poniesionych nakładów inwestycyjnych. Jest odwrotnością okresu zwrotów nakładów. Wady i zalety jak wyżej.
10.2 Ocena efektywności projektów inwestycyjnych metodami dyskontowymi.
Zaktualizowana wartość netto (NPV) – metoda ta pozwala na określenie rzeczywistej (aktualnej) wartości nakładów i efektów związanych z danym przedsięwzięciem. NPV jest wartością otrzymaną przez zdyskontowanie, oddzielnie dla każdego roku, różnicy między wpływami i wydatkami w całym okresie przy stałym poziomie stopy dyskontowej. Poziom NPV zależy od wielkości i rodzaju w czasie przepływów pieniężnych netto, oraz od przeciętnej stopy dyskontowej.
Poziom stopy dyskontowej – określa dwa zasadnicze czynniki: oczekiwaną stopę zwrotu, ryzyko.
Oczekiwaną stopę zwrotu – wyraża minimalną rentowność, przy której inwestor jest gotów zaangażować swój kapitał. Drugą część stopy dyskontowej jest premia za ryzyko inwestowania. Wielkość tej premii jest uzależniona od wielu czynników zarówno z samym przedsiębiorstwem jak i zewnętrznych. Dlatego przypisujemy jej wartość liczbową. Trzecim składnikiem stopy dyskontowej mogła być stopa inflacji przewidywana w okresie projektów przepływów pieniężnych. Wymagało by to jednak prognozowania wpływów i wydatków w cenach bieżących. Przewidywalny poziom inflacji jak i takie prognozowanie obarczone jest znacznym marginesem błędu. Dlatego też w praktyce pomija się stopę inflacji jako składnik stopy dyskontowe. , a prognozowanie przepływów pieniężnych wyraża się w cenach stałych.
Wewnętrzna stopa zwrotu – IRR – jest metodą najczęściej wykorzystywaną do oceny projektu inwestycyjnego metodą dyskontową IRR jest to stopa dyskontowa, przy której wartość zaktualizowana netto (NPV) równa się zero. Oznacza to, że IRR wyraża wewnętrzną, rzeczywistą rentowność projektu inwestycyjnego. W przypadku, gdy stopa ta jest wyższa lub równa od stopy dyskontowej przyjętej do wyliczenia NPV, ocena projektu wypada korzystnie. IRR można wyznaczyć metodą kolejnych przybliżeń, licząc NPV dla każdych stóp dyskontowych tak, aby otrzymać NPV równa zeru. Taka stopa równa jest wewnętrznej stopie zwrotu IRR.
Rozdział XI WYBÓR ¬RÓDE£ FINANSOWANIA
11.1.Kredyt, leasing, środki własne jako ¼ródła finansowania
Łrodki służące do finansowania działalności bieżącej i rozwojowej przedsiębiorstwa mogą pochodzić z różnych ¼ródeł i dopływać w różnej formie. Z punktu widzenia ¼ródła pochodzenia kapitału wyróżnić można finansowanie zewnętrzne i wewnętrzne.
Są dwa podstawowe kierunki finansowania w przedsiębiorstwie:
•finansowanie bieżącej działalności, polegające na zapewnieniu ciągłości podstawowych procesów gospodarczych przez dopływ środków uzyskiwanych głównie z przychodów, tak aby zachowana była płynność finansowa firmy.
•Finansowanie działalności rozwojowej, polegające na gromadzeniu środków własnych i obcych, wewnętrznych i zewnętrznych, mające na celu umożliwienie podejmowania działalności inwestycyjnej.
Kredyt bankowy
Kredyt jest jednym z podstawowych ¼ródeł finansowania przedsięwzięć inwestycyjnych. Jest rodzajem pożyczki udzielonej przez bank osobie prawnej lub fizycznej za oprocentowaniem, na określony cel, wg zasad i warunków podanych w umowie kredytowej. Kredyty dzielą się na krótko, średnio i długo terminowe.
Kredyty obrotowe mogą być udzielone na sfinansowanie zapasów, rozliczeń między okresowych czynnych, należności z tytułu rozliczeń z kontrahentami oraz płatności.
Kredyty inwestycyjne udzielane są na finansowanie przedsięwzięć zmierzających do odtworzenia, modernizacji i zwiększenia majątku trwałego kredytobiorcy. Przyznanie kredytu uzależnione jest od efektywności oraz przewidywalnej opłacalności prz
|
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.
Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.
Brak ocen.
|
|
|
|
