Mapa Serwisu
|
| EURO |
|
Admin dnia grudzie 09 2006 20:22:49
|
EURO
Europejska jednostka walutowa - EURO
Rok 1999 jest początkiem nowej ery w życiu gospodarczym Unii Europejskiej. 1 stycznia tego roku weszła bowiem w życie Unia Gospodarcza i Walutowa (Economic and Monetary Union - EMU), w ramach której wprowadzono nową, wspólną dla wszystkich członków EMU, walutę - EURO. Docelowo zastąpi ona waluty narodowe krajów członkowskich Unii. To wydarzenie będzie miało wpływ na wszystkie firmy prowadzące jakiekolwiek rozliczenia w dowolnej walucie narodowej EMU, a także na wszystkie banki, które prowadzą rozliczenia międzynarodowe.
Nie oznacza to jednak chaosu. Przeciwnie, wprowadzenie stabilnej wspólnej waluty i stworzenie tym samym ogromnego, konkurencyjnego w skali światowej, rynku finansowego umocni gospodarczo Europę i zwiększy jej zdolność konkurowania z USA i Japonią.
Niniejsze opracowanie ma na celu zapoznanie z zasadami wprowadzania i stosowania nowej waluty, ułatwienie zrozumienia zachodzących zmian i pomoc w przygotowaniu się do nich.
Wszystkie opisane poniżej zasady i regulacje prawne obowiązujące w krajach EMU, obowiązują także w polskim systemie bankowym.
Rys historyczny
Dążenie krajów Europy Zachodniej do tworzenia wspólnoty gospodarczej datuje się od bardzo dawna. Już w 1951 roku na mocy Traktatu Paryskiego powołano Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, ustanawiając ponadnarodową kontrolę nad dwoma najważniejszym i materiałami wojennymi. Sygnatariusze: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy i Włochy postanowiły "skończyć krwawe konflikty, które nas podzieliły" dwukrotnie w pierwszej połowie stulecia.
W 1957 roku, na mocy Traktatu Rzymskiego, te same sześć państw powołało do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą, przekształconą w 1967 roku we Wspólnotę Europejską. W 1973 roku do Wspólnoty przystąpiła Wielka Brytania.
W 1979 roku EWG powołała do życia Europejski System Walutowy i wprowadziła europejską jednostkę walutową ECU (European Currency Unit), opracowując jednocześnie centralny kurs walut w stosunku do ECU .
W 1992 roku podpisano Traktat w Maastricht, na mocy którego Wspólnota Gospodarcza stała się Unią Europejską. Wówczas też postanowiono, że w Europie powstanie EMU, a w jej ramach będzie obowiązywać jedna, wspólna dla wszystkich członków, waluta nazwana EURO.
W Maastricht ustalono także kryteria, jakie musi spełniać kraj chcący przystąpić do EMU. W 1995 roku na szczycie w Madrycie opracowano trzy etapy wprowadzania euro. I tak w 1999 roku EMU staje się faktem dla 11 spośród 15 członków Unii Europejskiej.
Kryteria przystąpienia do EMU
Polityka monetarna w ramach EMU jest ustalana i prowadzona przez niezależną instytucję zwaną Europejskim Systemem Banków Centralnych (ang.: European System of Central Banks - ESCB). Wymagania stawiane krajom wchodzącym do EMU są wypadkową ogólnych warunków gospodarczych w państwach członkowskich Unii Europejskiej i regulacji prawnych tworzonych przez narodowe banki centralne tych państw, które są zbieżne ze Statutem ESCB. Realizacją polityki finansowej EMU zajmuje się Europejski Bank Centralny.
Warunkiem przyjęcia do EMU każdego ubiegającego się o to kandydata jest osiągnięcie przez niego wymaganego poziomu pięciu podstawowych wska¼ników finansowych, określanych mianem kryteriów przystąpienia.
Oto one:
§ Inflacja nie może przekroczyć poziomu 1,5% ponad wska¼nik inflacji notowany u trzech członków EMU, u których jest ona najniższa.
§ Stały kurs waluty narodowej kraju-kandydata przez co najmniej 2 lata przed przystąpieniem do EMU (nie może być dewaluacji danej waluty w stosunku do którejkolwiek waluty innego członka EMU).
§ Długoterminowe stopy procentowe obligacji skarbowych nie mogą przekroczyć poziomu 2% ponad średnie stopy procentowe w trzech krajach EMU, które mają najniższy wska¼nik inflacji. Analizuje się okres 1 roku przed przystąpieniem do EMU .
§ Deficyt budżetowy nie może przekroczyć 3% Produktu Krajowego Brutto. Odstępstwo od tej zasady jest dopuszczalne wówczas, gdy przekroczenie podanego poziomu jest wyjątkowe i ma charakter przejściowy, a poziom deficytu nie odbiega daleko od obowiązującej wartości.
§ Dług publiczny nie może przekroczyć 60% PKB. Dopuszcza się poziom wyższy pod warunkiem, że jest on stale obniżany i zbliża się do poziomu obowiązującego w zadowalającym tempie.
Postanowienia Traktatu z Maastricht dopuszczają dużą elastyczność w ocenie wyników finansowych tych krajów, które nie spełniają wszystkich pięciu kryteriów w pełni. Jeżeli obserwuje się stałą poprawę stanu gospodarki i zbliżanie się do założonego poziomu wska¼ników, może to być wystarczające do przyjęcia danego kraju do EMU .
Oczywiście możliwość przystąpienia do EMU mają na razie jedynie członkowie Unii Europejskiej. W przyszłości nie wyklucza się możliwości przyjęcia do EMU także innych krajów. Kraj, który został raz przyjęty do EMU nie może być z niej wyłączony nawet wówczas, gdy nie spełnia podanych kryteriów. Przewidziane są mechanizmy zapobiegające znacznemu pogorszeniu się sytuacji gospodarczej poszczególnych członków EMU. Kraj, który przekracza dopuszczalny poziom deficytu budżetowego i nie podejmuje działań w celu jego zmniejszenia, jest zobowiązany do odprowadzenia 0,5% PKB jako nieoprocentowanego depozytu do Europejskiego Banku Centralnego. Jeżeli deficyt nie zostanie zmniejszony w ciągu kolejnych 2 lat, wówczas depozyt jest traktowany jako kara, nie wraca do kraju, który go złożył, lecz jest przekazywany innym krajom. Poniższa tabela ilustruje poziom wska¼ników ocenianych przed przyjęciem do EMU, jaki osiągnęły poszczególne kraje Unii Europejskiej.
Kraj Inflacja Deficyt Budżetowy** Długpaństwa Stopyprocentowe
1997 1997 1998* 1997 1997
Belgia 1,4 2,1 1,7 122,2 5,7
Dania 1,9 -0,7 -1,1 65,1 6,2
Niemcy 1,4 2,7 2,5 61,3 5,6
Grecja 5,2 4,0 2,2 108,7 9,8
Hiszpania 1,8 2,6 2,2 68,8 6,3
Francja 1,2 3,0 2,9 58,0 5,5
Irlandia 1,2 -0,9 -1,1 66,3 6,2
Włochy 1,8 2,7 2,5 121,6 6,7
Luksemburg 1,4 -1,7 -1,0 6,7 5,6
Holandia 1,8 1,4 1,6 72,1 5,5
Austria 1,1 2,5 2,3 66,1 5,6
Portugalia 1,8 2,5 2,2 62,0 6,2
Finlandia 1,3 0,9 0,3 55,8 5,9
Szwecja 1,9 0,8 0,5 76,6 6,5
W. Brytania 1,8 1,9 0,6 53,4 7,0
¬ródło : Komisja Europejska
*prognoza KE
**minus oznacza nadwyżkę budżetu
Rozmiary EMU
W maju 1998 roku Rada Europy ogłosiła listę państw wchodzących do EMU od 1 stycznia 1999 r. Są to (w porządku alfabetycznym):
Kraj Nazwawaluty Kod waluty
Austria Szylingaustriacki ATS
Belgia FrankBelgijski BEF
Finlandia MarkaFińska FIM
Francja Frank Francuski FRF
Hiszpania PesetaHiszpańska ESP
Holandia GuldenHolenderski NLG
Irlandia FuntIrlandzki IEP
Luksemburg Frank Luksemburski LUF
Niemcy MarkaNiemiecka DEM
Portugalia EscudoPortugalskie PTE
Włochy Lir włoski ITL
* Kod waluty euro: EUR
U stanowienie jednej waluty dla tak dużego rynku oznacza, że euro będzie używane do rozliczania około 1/3 wszystkich transakcji handlu światowego już na początku swego istnienia. Euro staje się zatem drugą co do znaczenia walutą na świecie z możliwością przejęcia pozycji zajmowanej obecnie przez dolara amerykańskiego, chociaż ekonomiści nie są zgodni co do prawdopodobnego tempa zmian. Przewiduje się wystąpienie tendencji do większego używania euro w handlu zagranicznym chociażby ze względu na koszt uzyskania dolara amerykańskiego.
Poniższa tabela ilustruje - na przykładzie tylko kilku wielkości, potencjał, jakim będzie dysponować EMU operując jedną silną walutą.
15 członków USA Japonia
Unii Europejskiej
Ludność (w mln.) 1995 370 263 125
Udział w PKB krajów 1996 38,3 32,5 20,5
OECD
Udział w światowym 1996 20,9* 19,6 10,5
Handlu (%)
Stosunek eksportu 1996 10,2 8,2 9,0
do PKB (%)
Rezerwy walutowe koniec 1995 349,8** 49,1 172,4
(mln. USD)
¬ródło: Komisja Europejska
*z wyłączeniem handlu wewnątrz Unii Europejskiej
** ¬ródło: MFW
Etapy wprowadzania euro
Wprowadzenie jednej waluty w kilkunastu krajach Europy dokonuje się właściwie z dnia na dzień. Tym niemniej cały proces przechodzenia od wielu walut narodowych do jednej wspólnej jest rozłożony w czasie. Za przyjęciem takiego scenariusza przemawiało wiele argumentów. Przede wszystkim czasu wymagało przeprowadzenie prac przygotowawczych w krajach EMU. Każdy z przyszłych członków musi dokonać niezbędnych zmian w swoim systemie prawa i osiągnąć wymagany poziom kryteriów kwalifikacyjnych. Pozostawienie każdemu wyboru momentu przejścia w rozliczeniach na euro ma też niebagatelny aspekt psychologiczny, zważywszy na trudności, jakie rodzi rezygnacja z własnej, tożsamej z państwem waluty i zaakceptowanie jednej wspólnej dla wielu tak przecież różnych organizmów narodowych. Dlatego też twórcy EMU podzielili cały proces na trzy etapy.
W 1998 roku rozpoczął się etap przygotowawczy. W maju ogłoszono listę krajów zakwalifikowanych do EMU. W czerwcu powołano do życia Europejski Bank Centralny (ECB) i Europejski System Banków Centralnych (ESCB). 31 grudnia ogłoszono kursy wymiany walut "jedenastki" w stosunku do EURO.
1 stycznia 1999 r. rozpoczął się etap przejściowy, w trakcie którego będą obowiązywać równolegle waluty dotychczasowe i euro. Zgodnie z fundamentalną zasadą Unii "bez nakazów - bez zakazów", każdy kraj, przedsiębiorstwo czy osoba fizyczna może sama zdecydować, kiedy przejść z rozliczania się w "starych" walutach na rozliczenia w euro, innymi słowy: kiedy otwierać rachunki w euro, kiedy zlecać płatności w tej walucie, płacić pensje i emerytury w euro itp. Przez cały okres przejściowy ceny towarów są podawane zarówno w walucie narodowej, jak też w euro. Banki działające w krajach EMU począwszy od 1 stycznia 1999 rozliczają się między sobą wyłącznie w euro, natomiast klienci banków mogą zlecać i otrzymywać płatności w walutach "jedenastki" bąd¼ w euro. Zleceniodawca płaci w wybranej przez siebie walucie, a beneficjent otrzymuje taką walutę, w jakiej ma prowadzony rachunek.
1 stycznia 2002 r. rozpocznie się etap wdrożeniowy. Wprowadzone zostaną do obiegu banknoty i monety Euro. Przez okres nie przekraczający 6 miesięcy w obiegu będą pozostawać również narodowe jednostki walutowe, które po tym okresie (lipiec 2002 r.) zostaną wycofane, a jedynym uznawanym w EMU prawnym środkiem płatniczym - pieniądzem obiegowym - zostanie euro.
Poniższy rysunek ilustruje przebieg procesu wprowadzania euro w poszczególnych etapach.
Etapy wprowadzania euro
1998 Etap przygotowawczy:
§ Powołanie ECB;
§ Członkowie;
§ Wstępne kursy wymiany;
§ Rozpoczęcie produkcji banknotów i monet Euro
1999-2001 Etap przejściowy:
§ Równoległe funkcjonowanie walut narodowych i Euro;
§ Rozpoczęcie działalności ECB;
§ Europejska polityka w Euro;
§ Stałe kursy wymiany;
§ Wymiana 1 ECU na 1 Euro.
2002 Etap wdrożeniowy :
§ Wprowadzenie banknotów i monet Euro;
§ Wycofanie walut narodowych
Prawne aspekty wprowadzenia euro
Podstawowym dokumentem zawierającym regulacje dotyczące wprowadzenia jednolitej waluty jest Traktat z Maastricht. Szczegółowe zapisy prawne są zawarte w wydanych przez Radę Europy regulaminach wprowadzania euro. Określają one definicję euro jako waluty wprowadzanej do krajów Unii Europejskiej, które uczestniczą w EMU, zasady wycofania ECU i zastąpienia jej przez euro w stosunku l: l, warunki koegzystencji "starych", narodowych jednostek walutowych i euro w okresie przejściowym i wreszcie warunki wprowadzenia euro jako pieniądza obiegowego od 2002 roku.
Szczególne znaczenie ma zapis, który stanowi, że kursy wymiany, według których waluty krajów członkowskich będą przeliczane na euro, raz ogłoszone - pozostaną niezmienne. Oznacza to zmianę jakościową w stosunku do ECU, gdzie kursy wymiany były płynne. ECU była sztuczną jednostką, stanowiącą dodatkową formę wyrażania wartości zawieranych kontraktów czy transakcji realizowanych w walutach narodowych.
Natomiast euro stało się nową prawdziwą walutą, która do końca roku 2001 będzie miała swoje odzwierciedlenie w walutach narodowych.
Jest oczywiste, że zamiana każdej z walut wchodzących do EMU, jak też akceptacja kursu jej wymiany musi mieć swoje odzwierciedlenie w przepisach prawa walutowego danego kraju. Państwo, które zamienia swoją dotychczas obowiązującą walutę na inną, potwierdza, że wszelkie kontrakty opiewające na starą walutę nadal zachowują swoją ważność i są kontynuowane w nowej walucie. Nie wyklucza się natomiast możliwości podpisywania aneksów do zawartych umów, gdzie strony ustalają bliższe szczegóły zamiany dotychczasowej waluty kontraktu na euro. Jest to tak zwana "zasada ciągłości umów". Jest ona realizowana nie tylko we wszystkich krajach członkowskich EMU, ale także w wielu krajach spoza Unii.
Ponieważ nie można całkowicie wykluczyć możliwości pojawiania się - w związku z wprowadzeniem euro - trudności w krajach nie należących do EMU, kraje te, w ramach przygotowania do zmiany waluty, wprowadzają szczegółowe rozwiązania prawne, mające ułatwić proces zastąpienia 11 walut EMU walutą euro. Dla przykładu w USA w trzech stanach: Nowy York, Kalifornia i I1inois zostały wprowadzone przepisy prawne regulujące zamianę marki niemieckiej na Euro.
Kursy konwersji. Sposób przeliczania.
Europejski Bank Centralny określił kursy konwersji poszczególnych walut EMU na Euro. Zostały one ustalone jako dwustronne stałe stopy zamiany, indywidualne dla każdej waluty i będą obowiązywać w takiej samej wysokości przez cały okres przejściowy, czyli do ostatecznego wycofania walut narodowych członków EMU. Podany dla każdej waluty kurs składa się z "sześciu istotnych cyfr", czyli licząc od lewej strony do prawej, każdy kurs musi zawierać sześć cyfr bez względu na to, ile z nich mieści się przed, a ile po przecinku.
Jeżeli pierwszą cyfrą przed przecinkiem jest zero, wówczas nie jest ono brane pod uwagę, a w takim wypadku kurs waluty jest podany z dokładnością do sześciu miejsc po przecinku. Do konwersji walut mogą być używane wyłącznie oficjalne kursy. źadne inne, szczególnie kursy skrócone o kilka miejsc czy tak zwane kursy odwrócone nie będą dozwolone. Kursy wymiany pomiędzy różnymi walutami uczestniczącymi w EMU, tak zwane "kursy krzyżowe" będą także zabronione. Przeliczanie kwot z jednej waluty narodowej EMU na inną może dokonywać się jedynie w dwu następujących krokach: przeliczenie pierwszej waluty narodowej na euro, a następnie z euro na drugą walutę. Przestrzeganie ustalonych zasad konwersji pozwala zredukować ryzyko wystąpienia różnic wynikających z różnych zaokrągleń. Aby przeliczyć kwotę podaną w euro na walutę narodową, sumę w euro mnożymy przez kurs wymiany. Kiedy chcemy przeliczyć kwotę w walucie narodowej na euro, wówczas kwotę waluty dzielimy przez obowiązujący kurs wymiany. Otrzymany wynik trzeba zaokrąglić do dwóch miejsc po przecinku ( obowiązują powszechnie przyjęte zasady zaokrąglania: końcówki 1-4 w dół, 5-9 w górę).
Parytety walut krajów EMU do 1 Euro
1 EURO =
1. DEM 1,95583
2. FRF 6,55957
3. ATS 13,7603
4. ITL 1936,27
5. ESP 166,386
6. NLG 2,20371
7. BEF 40,3399
8. FIM 5,94573
9. PTE 200,482
10. LUF 40,3399
11. IEP 0,787564
1 EURO dzieli się na 100 eurocentów. Monety będą produkowane w nominałach: 1, 2, 5, 10, 20 i 50 centów oraz 1 i 2 Euro. Awersy monet będą ujednolicone, podczas gdy wygląd rewersów będzie różny w różnych państwach członkowskich EMU.
Wydrukowanych zostanie także 7 rodzajów banknotów o nominałach: 5 (kolor szary), 10 (czerwony), 20 (niebieski), 50 (pomarańczowy), 100 (zielony), 200 (żółty) i 500 (amarantowy) euro. Banknoty będą wyglądały identycznie we wszystkich krajach uczestniczących w EMU .
Produkcja banknotów i monet euro rozpoczęła się w 1998 roku. Do obiegu będą one wprowadzone od 1 stycznia 2002 roku. Szczegóły techniczne nie zostały jeszcze ostatecznie dopracowane.. Wiadomo natomiast, że dopuszczalny okres półrocznego współistnienia monet i banknotów euro obok "starych" pieniędzy będzie w niektórych krajach EMU skracany, np. w Niemczech. Ale za to po ostatecznym wycofaniu marki z obiegu, utrzyma ona swoją wartość i będzie mogła być wymieniona w Bundesbanku na euro.
Euro w polskim systemie bankowym
Wejście w życie nowej waluty spowodowało pojawienie się nowych produktów w ofercie polskiego systemu bankowego. Od 1 stycznia 1999 r. można otwierać w naszych bankach rachunki denominowane w euro, lokować depozyty czy otrzymywać kredyty w nowej walucie. Dotychczasowe stopy referencyjne służące do ustalania wysokości oprocentowania kredytów, tzw. stawki LIBOR, FIBOR, VIBOR itp. zostały zastąpione nowymi stawkami dla euro. Przy czym od 1 stycznia 1999 r. stawki oferowane przez poszczególnych członków EMU (FIBOR we Frankfurcie, VIBOR w Wiedniu, PIBOR w Paryżu itd.) zostały automatycznie zastąpione stawką EURIBOR (Euro-Interbank-Offered-Rate) ogłaszaną w Brukseli.
Natomiast dotychczasowe stawki dla walut EMU oferowane w Londynie (LIBOR) zastąpiono stawką Euro-LIBOR, z jednym wyjątkiem. Stawka LIBOR dla marki niemieckiej będzie nadal ogłaszana, aż do końca etapu przejściowego, czyli do 31 grudnia 2001 roku. Do końca 2001 roku wszystkie operacje w euro będą odbywać się wyłącznie bezgotówkowo.
Przez najbliższe trzy lata będziemy mieli do czynienia ze współistnieniem walut narodowych i euro. W tym też czasie mają Państwo swobodę w podjęciu decyzji, kiedy otworzyć w banku rachunek de nominowany w euro. Jeśli jednak nie zdecydują się Państwo na otwarcie takiego rachunku, wówczas wszelkie rozliczenia będą dokonywane na dotychczasowych zasadach. Po upływie tego okresu wszystkie rachunki, lokaty czy kredyty de nominowane w walutach EMU zostaną przeliczone automatycznie na euro.
Wszystkie podmioty, które rozliczają się ze swoimi kontrahentami w którejkolwiek z walut EMU, bąd¼ spodziewają się tego rodzaju rozliczeń w przyszłości, powinni zdecydować się na otwarcie rachunku w euro. Zależeć to będzie między innymi od tego, czy nasi kontrahenci deklarują w rozliczeniach przejście na euro od początku okresu przejściowego, czy też nie, a co za tym idzie jak wiele płatności będą Państwo wysyłać i otrzymywać w euro. Posiadanie rachunku w euro może uchronić od kłopotów związanych z zaokrągleniami występującymi przy przeliczeniach.
Przy wpływach na rachunek prowadzony w euro unika się przeliczenia bez względu na oryginalną walutę należności.
Należność opiewa na EURO:
§ bank zagraniczny wysyła euro bez przeliczania, bank krajowy uznaje rachunek klienta w euro bez przeliczania
Należność opiewa na dowolną walutę EMU:
§ bank zagraniczny przelicza tę walutę na euro i przesyła euro, bank krajowy uznaje rachunek klienta w euro bez przeliczania.
Przy wypłatach z rachunku denominowanego w euro istnieją takie oto możliwości:
§ zobowiązanie klienta w EURO:
bank krajowy obciąża rachunek klienta kwotą w euro bez przeliczania i wysyła tę kwotę do banku kontrahenta zobowiązanie klienta w walucie EMU :
§ zobowiązanie klienta w walucie EMU:
bank obciąża rachunek klienta równowartością danej kwoty w euro, wysyła sumę w euro do banku kontrahenta, w treści wysyłanej płatności znajduje się informacja o oryginalnej kwocie i walucie.
Przy zachowaniu rachunku w dowolnej walucie EMU przeliczenia będą musiały być dokonywane zawsze, ilekroć oryginalna waluta zlecenia będzie inna niż euro, gdyż banki począwszy od 1 stycznia 1999 r. rozliczają się między sobą wyłącznie w euro.
W okresie przejściowym (1 stycznia 1999- 31 grudnia 2001) każdy klient banku krajowego, dokonujący rozliczeń transakcji handlu zagranicznego za pośrednictwem operacji dokumentowych, powinien wziąć pod uwagę:
automatyczną konwersję walut operacji z ECU na euro w stosunku 1: 1 w dniu 1 stycznia 1999 roku, możliwość prezentacji dokumentów w euro lub euro i walucie narodowej w ramach tej samej transakcji, fakt, że dokumenty prezentowane w ramach akredytywy w różnych walutach nie będą uznawane za niezgodne, możliwość umieszczania w treści transakcji dokumentowych klauzuli waluty i/lub klauzuli dokumentowej (zastosowanie klauzuli waluty i/lub klauzuli dokumentowej stworzy możliwość prezentacji dokumentów zarówno w walucie narodowej, jak i w euro oraz uznania tych dokumentów za zgodne), fakt, że kraje trzecie w zależności od uznania lub nie uznania wykładni prawa monetarnego, mogą akceptować powyższe zasady lub nie.
Kontrakty handlowe podpisane przed 1 stycznia 1999 roku oraz w okresie przejściowym (1 stycznia 1999 - 31 grudnia 2001 roku) w dalszym ciągu mogą opiewać na waluty krajów-członków EMU i być realizowane w tychże walutach. 1 stycznia 2002 roku wszystkie kontrakty/umowy opiewające na waluty narodowe będą "automatycznie" przeliczone na euro.
Praktyka stosowana przez Polski System Bankowy oparta będzie na stanowisku Komisji Międzynarodowej Izby Handlowej ds. Praktyki i Techniki Bankowej w sprawie wpływu euro na transakcje, które podlegają Jednolitym Zwyczajom/Zasadom ICC.
W zakresie operacji dokumentowych od dnia 1 stycznia 1999 roku klienci banku krajowego mają możliwość zlecać obsługę:
§ importowych i eksportowych akredytyw, importowego i eksportowego inkasa oraz gwarancji dewizowych w walucie euro, importowych i eksportowych akredytyw, importowego i eksportowego inkasa oraz gwarancji dewizowych w walutach IN (tj. walutach 11 krajów, które przystąpiły do EMU) w okresie 1 stycznia 1999 roku - 1 stycznia 2002 roku.
Od dnia 1 stycznia 1999 roku klienci banku krajowego mają także możliwość:
§ zlecania płatności w euro w ciężar rachunków prowadzonych w dowolnych walutach; dotyczy to zarówno walut IN, jak i walut OUT (tj. PLN i walut, które od 1 stycznia 1999 roku będą znajdować się w tabeli kursowej danego banku), zlecania płatności w walutach IN w ciężar rachunków prowadzonych w dowolnych walutach (waluty IN,euro lub waluty OUT),przyjmowania płatności zleconych przez zagranicznego kontrahenta w euro na rachunek prowadzony w dowolnej walucie (waluty IN, euro lub waluty OUT).
Przeliczanie kwot wyrażonych w walutach IN, OUT i euro będzie dokonywane z zachowaniem powszechnie stosowanej zasady triangulacji (wykorzystanie stałych kursów euro do walut IN i przeliczanie walut OUT, np. PLN na waluty IN "poprzez" Euro). Wszystkie płatności wykonywane będą przez bank za pośrednictwem korespondentów, prowadzących dla Banku rachunki nostro w Euro.
Przygotowanie przedsiębiorstwa do nadchodzących zmian powinno rozpocząć się tak wcześnie, jak to jest możliwe. Ważne jest aby prawidłowo zdefiniować te obszary działalności, które będą najbardziej wrażliwe na wprowadzenie nowej waluty, a także określić, czy wejście w życie euro będzie miało wpływ na strategię firmy. Należy się spodziewać, że wprowadzenie euro będzie miało największy wpływ na takie obszary działalności, jak: systemy komputerowe, księgowość, szkolenie załogi, marketing, reklama czy wreszcie zarządzanie zasobami finansowymi.
Firmy powinny oszacować też ewentualne koszty związane ze zmianami. Naturalnie będą one zależały między innymi od rozmiarów przedsiębiorstwa, rodzaju prowadzonej działalności i sektora gospodarki. Dokładna ocena spodziewanych kosztów może nastąpić jedynie w wyniku szczegółowej analizy. Ogólnie rzecz ujmując, koszty pojawią się na pewno przy dokonywaniu niezbędnych zmian w istniejących aplikacjach systemów komputerowych, przy drukowaniu nowych cenników, faktur, różnego rodzaju potwierdzeń czy też informacji dla klientów.
|
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.
Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.
Brak ocen.
|
|
|
|
