Mapa Serwisu
|
| Optyka geometryczna. |
|
Admin1 dnia marzec 19 2007 22:17:13
|
26. Optyka geometryczna.
26.1 Fale świetlne. Częstotliwość fal świetlnych. Bezwzględny współczynnik załamania.
26.1.1 Fale świetlne.
Wysyła je każde ciało świecące, którego energii jest dostatecznie duża, aby nasze oko mogło je zaobserwować.
• Podział fal świetlnych :
a) podczerwień;
b) widmo widzialne ( );
c) nadfiolet;
W ośrodkach jednorodnych fale świetlne rozchodzą się prostoliniowo.
Oznaczenia
- długość fali.
26.1.2 Częstotliwość.
Częstotliwość :
Oznaczenia
- długość fali; C - prędkość światła; - częstotliwość.
26.1.3 Bezwzględny współczynnik załamania.
Dla światła stosujemy bezwzględny współczynnik załamania :
Oznaczenia
n - bezwzględny współczynnik załamania; C - prędkość światła; V - prędkość światła w danym ośrodku.
26.2 Zasada Fermata.
Łwiatło biegnie w taki sposób, że czas przebycia danej drogi jest najkrótszy
26.3 Zwierciadła.
Zwierciadło - idealnie gładka powierzchnia odbijająca promienie świetlne. Zwierciadła płaski odbijają promienie selektywnie (dwa różne promienie równoległe po odbiciu nadal są równoległe), wszystkie inne rozpraszają. Przy odbiciach prawo odbicia jest zachowane (kąt odbicia = kąt padania).
W zwierciadłach płaskich otrzymujemy obraz pozorny, prosty, tej samej wielkości co przedmiot. Aby w całości przejrzeć się w zwierciadle płaskim, jego wysokość musi być równa conajmniej połowie przedmiotu.
Zwierciadła kuliste to część wypolerowanej sfery. Jeżeli jest to część wewnętrzna, to zwierciadło nazywamy wklęsłe, a jak zewnętrzna - to wypukłe :
W połowie drogi pomiędzy wierzchołkiem a środkiem krzywizny znajduje się ognisko zwierciadła (F). Odległość między ogniskiem a wierzchołkiem to ogniskowa (f).
26.4 Powiększenie.
Jest to stosunek wysokości obrazu do wysokości przedmiotu :
Oznaczenia
p - powiększenie; h’ - wysokość obrazu; h - wysokość przedmiotu; Y - odległość obrazu od wierzchołka zwierciadła; X - odległość przedmiotu od wierzchołka zwierciadła.
26.5 Równanie zwierciadła.
Równanie zwierciadła :
Oznaczenia
Y - odległość obrazu od wierzchołka zwierciadła; X - odległość przedmiotu od wierzchołka zwierciadła; R - promień krzywizny zwierciadła (odległość wierzchołek-środek zwierciadła); f - ogniskowa zwierciadła (zob.pkt.26.3).
26.6 Prawo Snelliusa.
Prawo Snelliusa :
n1(2) - bezwzględny współczynnik załamania pierwszego (drugiego) ośrodka (zob.pkt.26.1.3);
26.7 Całkowite wewnętrzne odbicie.
Gdy kąt 90o (90o - kąt graniczny), to nastąpi całkowite wewnętrzne odbicie. Warunkiem tego jest również to, że ośrodek, w którym światło się rozchodzi jest gęstszy od ośrodka, od którego się odbija.
Zjawisko to jest wykorzystane m. in. w światłowodach.
26.8 Soczewki.
Soczewka jest to ciało przezroczyste ograniczone z conajmniej jednej strony powierzchnią sferyczną.
• Rodzaje soczewek:
a) dwuwypukłe;
b) dwuwklęsłe;
c) płaskowypukłe;
d) płaskowklęsłe
Oznaczenia soczewek na rysunku :
Ogniskowa - odległość między ogniskiem a środkiem soczewki.
Akomodacja - przystosowanie układu optycznego do obserwowania przedmiotu z bliska lub z daleka.
26.9 Równanie soczewki.
Równanie soczewki :
Oznaczenia
Y - odległość obrazu od środka soczewki; X - odległość przedmiotu od środka soczewki; f - ogniskowa soczewki.
26.10 Zdolność skupiająca soczewek.
Zdolność skupiająca jest to odwrotność ogniskowej :
Aberacja sferyczna - rozmyte ognisko (wada dużych soczewek). Z tego powodu używa się układów soczewek. Soczewki muszą być sklejone klejem o bezwzględnym współczynniku załamania soczewki. Sumowanie dioptrii : , .
Oznaczenia
D - zdolność skupiająca soczewek; f - ogniskowa soczewki (zob.pkt.26.8); nS(O) - bezwzględny współczynnik załamania soczewki (otoczenia);
r1,r2 - promienie krzywizn soczewki (dla soczewki płaskowklęsłej lub płaskowypukłej jeden z promieni = )
26.11 Pryzmat. Przejście światła monochromatycznego i białego przez pryzmat.
Pryzmat jest to ciało przezroczyste ograniczone z dwóch stron dwiema powierzchniami równoległymi i dwiema powierzchniami przycinającymi się pod pewnym kątem, zwanym kątem łamiącym pryzmatu.
Oznaczenia
- kąt łamiący pryzmatu.
26.11.1 Przejście światła monochromatycznego przez pryzmat.
Łwiatłem monochromatycznym nazywamy światło o jednej częstotliwości.
Jak widać, światło załamuje się 2 razy.
Kąt odchylenia :
Oznaczenia
- kąt łamiący pryzmatu; n- bezwzględny współczynnik załamania pryzmatu; - kąt odchylenia.
26.11.2 Przejście światła białego przez pryzmat.
Łwiatło po przejściu przez pryzmat rozszczepia się na barwy składowe. Dla każdej długości fali inny jest kąt załamania. Największy jest on dla barwy fioletowej, a najmniejszy dla barwy czerwonej. Im większa długość fali (mniejsza częstotliwość), tym współczynnik załamania jest mniejszy. Wszystkie składowe : czerwona, pomarańczowa, żółta, zielona, niebieska, fioletowa, tworzą widmo światła białego (widmo ciągłe).
Oznaczenia
- kąt łamiący pryzmatu; cz(f) - kąt odchylenia barwy czerwonej (fioletowej).
26.12 Oko jako układ optyczny.
Akomodacja - przystosowanie układu optycznego do obserwowania przedmiotu z bliska lub z daleka.
Na siatkówce są dwa rodzaje komórek : pręciki (odpowiadają za widzenie w ogóle) i czopki (odpowiadają za barwy). Najwięcej czopków jest
na osi oka (tzw. plamka żółta). Są trzy rodzaje czopków, każdy czuły na inną barwę : czerwoną, zieloną i żółtą. Wrażenie różnych barw jest spowodowane niejednakowym pobudzeniem receptorów.
Bezwzględne współczynniki załamania :
rogówka n=1,376
soczewka n=1,395
ciałko wodniste n=1,336
ciałko szkliste n=1,336
Obraz otrzymany na siatkówce jest rzeczywisty, pomniejszony, odwrócony.
• Choroby wzroku :
a) daltonizm - nie rozróżnianie barw, częściowy, gdy uszkodzony jest jeden lub dwa rodzaje czopków.
b) nadwzroczność (dalekowidzenie) - frakcja układu jest za słaba w stosunku do długości gałki ocznej. Do korekcji używamy soczewek skupiających.
c) krótkowzroczność - frakcja układu jest za silna w stosunku do długości gałki ocznej. Tę wadę wyrównujemy soczewkami rozpraszającymi.
d) astygmatyzm - niejednokrotne załamanie się promieni świetlnych w płaszczy¼nie pionowej i poziomej. Korekcja poprzez soczewki cylindryczne.
Oznaczenia
n- bezwzględny współczynnik załamania.
26.13 Interferencja fal świetlnych - doświadczenie Younga. Warunek wzmocnienia dla światła.
26.13.1 Interferencja fal świetlnych - doświadczenie Younga.
Doświadczenie Younga :
Young przepuścił białe światło przez siatkę dyfrakcyjną.
Na ekranie otrzymał prążki interferencyjne :
„Tęcza” to wzmocnienie, a nie oświetlona na przestrzeń pomiędzy prążkami to wygaszenie. Najmniej ugina się fala fioletowa, a najbardziej czerwona - odwrotnie niż w pryzmacie.
26.13.2 Warunek wzmocnienia dla światła.
Warunek wzmocnienia dla światła :
Oznaczenia
n- bezwzględny współczynnik załamania siatki dyfrakcyjnej; d - odległość między szczelinami siatki dyfrakcyjnej; - długość fali.
26.14 Powiększenie lupy.
Powiększenie :
Oznaczenia
d - odległość dobrego widzenia (d 25 cm); f - ogniskowa soczewki (zob.pkt.26.8); P - powiększenie.
26.15 Rodzaje lup.
Rodzaje lup :
• prosta - soczewka wypukła lub płaskowypukła - maksymalne powiększenie 5 razy;
• aplanatyczna - dwie jednakowe soczewki zwrócone wypukłościami do siebie;
• achromatyczna - soczewka klejona, skorygowane aberacje sferyczna i chromatyczna (światło po przejściu daje różne obrazy dla różnych barw));
• ortoplanatyczna - układ trzech soczewek - skorygowane aberacje sferyczna, chromatyczna i dystorsja (powstaje w wyniku różnych powiększeń różnych części obrazu z zachowaniem ostrości);
• dyfrakcyjna - ?
27. Dualizm korpuskularnofalowy.
27.1 Zdolność emisyjna i zdolność absorbcyjna ciała.
27.1.1 Zdolność emisyjna ciała.
Jest to energia wyemitowana przez dane ciało w jednostce czasu przez jednostkę powierzchni :
Oznaczenia
e - zdolność emisyjna; E - energia wyemitowana przez ciało; t - czas; S - powierzchnia.
27.1.2 Zdolność absorbcyjna ciała.
Jest to stosunek energii zaabsorbowanej przez dane ciało do energii padającej na to ciało :
.
Oznaczenia
a - zdolność absorbcyjna; EZ - energia zaabsorbowana przez ciało; E - energia padająca na ciało.
27.2 Prawo Kirchoffa.
Prawo Kirchoffa :
Ciało zaabsorbuje tylko te długości fal, które może wyemitować.
Oznaczenia
a - zdolność absorbcyjna; e - zdolność emisyjna.
27.3 Ciało doskonale czarne.
Jest to ciało absorbujące całą energię, która na to ciało pada. Może także emitować energię w całym zakresie fal elektromagnetycznych. Przykładem ciała doskonale czarnego jest czarna dziura lub Słońce.
27.4 Energia kwarku - wzór Plancka.
Energia kwarku :
Wzór Plancka mówi, jaką energię zaabsorbowało dane ciało : ,
Oznaczenia
- częstotliwość; E - energia; h - stała Plancka; n - ilość kwarków zaabsorbowanych przez ciało.
27.5 Prawo Stefana-Boltzmana.
Prawo :
Im bardziej gorące ciało, tym więcej energii emituje z przedziału krótszych długości fal.
Korzystając z prawa Stefana-Boltzmana można obliczyć temperaturę gwiazd. Jest ono również wykorzystane w noktowizorach. Temperatura wyznaczona za pomocą prawa nazywa się temperaturą efektywną. Dla fotosfery Słońca wynosi ona 6000oK.
Oznaczenia
e - zdolność emisyjna; - stała Boltzmana; T - temperatura ciała.
27.6 Prawo Wiena.
Prawo Wiena :
Oznaczenia
T - temperatura ciała; MAX - maxymalna długość fali; C - wielkość stała charakteryzująca dane ciało (dla ciała doskonale czarnego
).
27.7 Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne i wzór Einsteina-Milikana.
Polega ono na wybijaniu przez fotony elektronów z powierzchni metalu.
Prawo Einsteina-Milikana:
Aby mogło zajść zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne, energia padającego fotonu musi być równa sumie pracy wyjścia elektronu z metalu i energii kinetycznej wybitego elektronu : .
Jeżeli elektron wychodzi na powierzchnię metalu, ale już nie ma więcej energii by się od niej oderwać, to mamy doczynienia z granicznym zjawiskiem fotoelektrycznym : .
Zjawisko fotoelektryczne potwierdza kwantową teorię światła. Za odkrycie tego zjawiska w 1911 roku Einstein dostał nagrodę Nobla.
Oznaczenia
h - stała Plancka; - częstotliwość; W - praca wyjścia elektronu na powierzchnię; EK - energia kinetyczna elektronu po wybiciu go z powierzchni metalu.
27.8 Fotokomórka.
Pierwowzór fotokomórki :
Po naświetleniu katody popłynął w obwodzie prąd elektryczny. Ponieważ między anodą i katodą występuje pole elektryczne skierowane przeciwnie do kierunku ruchu elektronów, energia kinetyczna wybitych elektronów musi być większa od energii pola elektrycznego. Napięcie hamowania : .
Fotokomórka znalazła szeroki zastosowania w alarmach itp. Wynalazcą fotokomórki jest Rosjanin Stoletow.
Oznaczenia
h - stała Plancka; - częstotliwość; W - praca wyjścia elektronu na powierzchnię; UH - napięcie hamowania; e - ładunek elementarny.
27.9 Własności fotonu.
• jest cząsteczką elementarną;
• istnieje tylko w ruchu (nie ma masy spoczynkowej);
• Masa fotonu w ruchu : ;
• posiada energię i pęd (pęd : zob.pkt.27.10, energia : zob.pkt. 27.4);
• spin = 0;
• w ośrodkach jednorodnych porusza się prostoliniowo;
• w próżni i powietrzu porusza się z prędkością światła;
• może wybić elektron z metalu, ale w tym procesie musi być pochłonięty w całości;
Oznaczenia
m - masa fotonu; h - stała Plancka; - częstotliwość; C - prędkość światła.
27.10 Pęd fotonów.
Pęd :
Oznaczenia
p - pęd fotonu; h - stała Plancka; C - prędkość światła; E - energia fotonu (zob.pkt.27.4); - długość fali.
27.11 Zjawisko Comptona.
Polega na rozpraszaniu fotonów na elektronach.
Poruszający się foton ( ) uderza w spoczywający elektron. Jest to zderzenie sprężyste - jest zachowana zasada zachowania energii i pędu. Po zderzeniu elektron zaczyna poruszać się, a foton zmienia kierunek biegu i energię ( ). Elektron porusza się z prędkością bliską prędkości światła, więc całe zjawisko należy rozpatrywać w sposób relatywistyczny. Nowa częstotliwość fotonu :
.
Oznaczenia
h - stała Plancka; C - prędkość światła; - częstotliwość fotonu; R - częstotliwość fotonu po zderzeniu; m0 - masa fotonu; - kąt comptonowskiego odbicia.
27.12 Promieniowanie Rentgenowskie. Długość fali promieniowania rentgenowskiego.
27.12.1 Promieniowanie rentgenowskie.
Promieniowanie rentgenowskie powstaje w wyniku hamowania szybkich elektronów w polu jąder atomowych, z których zbudowany jest metal. Promieniowanie to ma bardzo krótką długość fali : . Im krótsza długość fali promieniowania rentgenowskiego, tym bardziej jest ona twarda (przenikliwa, mało uginająca się). Lampa rentgenowska 27.12.2 Długość fali promieniowania rentgenowskiego.
Długość fali :
Oznaczenia
h - stała Plancka; C - prędkość światła; - długość fali;
U - różnica potencjałów w lampie rentgenowskiej (obwód z wysokim napięciem); e - ładunek elementarny.
27.13 Własności promieniowania retngenowskiego.
Własności :
• jest falą elektromagnetyczną;
• jest bardzo przenikliwe;
• Wywołuje reakcję chemiczną (zaczernia kliszę, jonizuje otoczenie);
• działa bakteriobójczo;
• ulega absorbcji zgodnie z prawem :
• promieniowanie rentgenowskie jest absorbowane bardziej przez pierwiastki ciężkie (np.kości) niż przez lekkie (np.tkanki). Ta cecha jest wykorzystana w zdjęciach rentgenowskich.
Oznaczenia
I - natężenie promieniowania rentgenowskiego po przejściu przez przedmiot; I0 - natężenie początkowe; e - liczba e; - współczynnik absorbcji (cecha charakterystyczna danej substancji); d - grubość przedmiotu.
27.14 Fale De Broglie’a.
Są to fale związane ze strumieniem poruszających się cząsteczek. Każdą cząstkę poruszającą się można opisać w sposób falowy.
Długość fali De Broglie’a :
Dla sprintera długość fali De Broglie’a wynosi :
10-36 m. Jest to wielkość niemierzalna, i dlatego nie opisujemy wolnych cząstek w sposób falowy.
Oznaczenia
h - stała Plancka; - długość fali; p - pęd cząsteczki.
27.15 Zasada nieoznaczoności Heisenberga.
Nie można jednakowo dokładnie określić dla układów kwantowo - mechanicznych dwóch wielkości fizycznych, np. pędu i położenia, energii i czasu itp. Każda z tych wielkości obarczona jest pewną niedokładnością, których iloczyn (niedokładności) jest określony do stałej Plancka :
; ; .
Oznaczenia
h - stała Plancka; X - niedokładność położenia; p - niedokładność pędu; E - niedokładność energii.
27.16 Równanie Schrodinger’a
Jest to równanie ruchu mikrocząstki poruszającej
się z prędkością znacznie mniejszą od prędkości
światła. Założenia do równania Schrodingera :
a) Prawdopodobieństwo znalezienia elektronu w określonej objętości musi mieć skończoną liczbę.
b) Cząstki poruszają się z prędkościami dużo mniejszymi od prędkości światła, i dlatego stosujemy zapis nierelatywistyczny.
Równanie Schrodingera dla jednej zmiennej :
; .
Oznaczenia
h - stała Plancka; m - masa; - pochodna cząstkowa;
- funkcja falowa (określa prawdopodobieństwo znalezienia cząstki w danym punkcie); x - położenie (?); U - energia potencjalna cząstki; i - liczba urojona (i2 = -1);
t - czas.
27.17 Zjawisko tunelowe.
Rozważamy cząstkę materialną, która napotkała przeszkodę. Energia całkowita cząstki jest mniejsza od energii potencjalnej, jaką cząstka miałaby na szczycie przeszkody. Rozważając tę cząstkę jako układ mechaniczny, cząstka nie ma szans przejścia przez przeszkodę. Jednak jeśli będziemy cząstkę rozważali jako układ kwantowo mechaniczny, to rozważamy jej ruch jako proces rozchodzenia się fali. Wtedy cząstka ma szansę przedostać się przez przeszkodę. Przechodzenie cząstki przez przeszkodę mimo iż jej (cząstki) energia kinetyczna jest mniejsza od energii potencjalnej, jaką cząstka miałaby na szczycie przeszkody, nazywa się zjawiskiem tunelowym.
To zjawisko pozwala wytłumaczyć rozpad jądra atomowego i emisję cząstki alfa.
|
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.
Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.
Brak ocen.
|
|
|
|
