Mapa Serwisu
|
| SYSTEM BANKOWY W POLSCE |
|
Admin1 dnia marzec 21 2007 18:47:44
|
SYSTEM BANKOWY W POLSCE
Dyskusja nad potrzebą uporządkowania spraw monetarnych i skarbowych oraz powołania banku narodowego pojawiła się w Polsce w II połowie XVIII wieku. Upadek państwa u schyłku tego stulecia uczynił ją bezprzedmiotową. Idea utworzenia banku emisyjnego powróciła w Królestwie Polskim po wojnach napoleońskich i Kongresie Wiedeńskim. 29 stycznia 1828 r. został wydany dekret Mikołaja I, powołujący Bank Polski. Bankowi podlegała mennica.
Zakres działalności Banku był bardzo szeroki:
1. do podstawowych jego funkcji należała emisja pieniądza papierowego. Bank mógł je wydawać do wysokości kapitału zakładowego. Banknoty były wymienialne na monety srebrne.
2. Bank pełnił funkcje centralnej kasy państwowej i sprawował zarząd długami publicznymi,
3. finansował rozwój rządowego górnictwa i hutnictwa,
4. wykonywał wszelkie czynności bankowe: udzielał pożyczek w różnych formach(pod zastaw, na zabezpieczenie hipoteczne, wekslowe), przejmował depozyty publiczne i prywatne, otwierał rachunki bieżące oraz zajmował się skupem, sprzedażą i wymianą zagranicznych walut,
5. poza właściwymi operacjami bankowymi Bank Polski brał bezpośredni udział w działalności przemysłowej i handlowej: uczestniczył w handlu zbożem, wełna itp., utrzymywał własne magazyny, przejmował od niewypłacalnych dłużników przedsiębiorstwa przemysłowe i prowadził je na własny rachunek, a przez szereg lat miał we własnej administracji całe rządowe górnictwo i hutnictwo.
Pierwsze banknoty Banku Polskiego pojawiły się w obiegu w 1830 r.
Wybuch powstania listopadowego, a potem przegrana wojna z Rosją zmieniły sytuację polityczną i doprowadziły do likwidacji autonomii Królestwa, co oznaczało również stopniowe pozbawianie Banku Polskiego atrybutów banku centralnego. W 1832 r. odebrano mu mennicę.
W 1842 r. wprowadzono do obiegu (oprócz złotego) ruble i kopiejki, a bilety Banku opatrzono dodatkowym napisem w języku rosyjskim. W 1860 r. powstał rosyjski Bank Państwowy; w 10 lat pó¼niej Bankowi Polskiemu odebrano przywilej emisyjny i w 1885 r. przekształcono go w kantor rosyjskiego Banku Państwa.
Po likwidacji Banku Polskiego w Królestwie Polskim – jedynej polskiej instytucji emisyjnej pod zaborami – we wszystkich trzech zaborach obowiązywała waluta wydawana przez centralne banki emisyjne państw zaborczych
Intensyfikacja życia gospodarczego doprowadziła również na ziemiach polskich do powstania licznych placówek bankowych.
W zaborze pruskim decydujący głos miały banki niemieckie, udzielające kredytów przede wszystkim Niemcom i instytucjom niemieckim.
Wśród polskich banków prywatnych największe znaczenie miała spółka akcyjna Bank Kwilecki-Potocki, założona w 1870 roku.
W Królestwie po 1870 r. szybko przebiegał proces koncentracji drobnych placówek bankowych i kantorów wymiany, stawały się one filiami większych banków.
W 1870 roku powstał w Warszawie Bank Handlowy, a w następnym roku warszawski Bank Dyskontowy, w 1872 r. Bank Handlowy w £odzi. Wymienione banki angażowały się w przemyśle, zwłaszcza po 1900 r.
Bank Handlowy w Warszawie finansował przemysł metalowy, kolejnictwo i przemysł cukierniczy.
Bank Dyskontowy zaangażowany był w różnych gałęziach przemysłowych, głównie w przemyśle ciężkim(m.in. kredytował Zakłady Starachowickie).
£ódzki Bank Handlowy posiadał udziały finansowe głównie w przemyśle włókienniczym, kredytował także górnictwo węglowe.
Wokół tych banków, w wyniku powiązań z przemysłem i handlem oraz wielką własnością ziemską, tworzyły się zalążki rodzimej finansjery wywierającej poważny wpływ na życie gospodarcze kraju.
Zbiornicą drobnych oszczędności na obszarze Królestwa była rosyjska Państwowa Kasa Oszczędności, która w 1914 r. miała ponad 600 oddziałów.
W Galicji największą rodzimą instytucją bankową był Bank Krajowy, utworzony w 1883 roku przez Galicyjski Wydział Kredytowy. Z początku jego działalność ograniczała się do kredytowania gospodarstw rolnych, pó¼niej jednak angażował się we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego, pełniąc w Galicji funkcje banku centralnego. Był tez najważniejszą instytucją kredytu hipotecznego.
Po wybuchu I wojny światowej Królestwo Polskie znalazło się pod okupacją niemiecką i austriacką. Rozporządzeniem niemieckiego generał-gubernatora z 9 grudnia 1916 r. powołano Polską Krajową Kasę Pożyczkową, nową instytucję emisyjną. Walutą przez nią emitowaną była marka polska.
Wraz z powstaniem niepodległego państwa polskiego w listopadzie 1918 r. pojawiła się konieczność powołania centralnego banku państwa. 7 grudnia 1918 r. ukazał się dekret Naczelnika Państwa, stwarzający podstawy prawne do dalszego funkcjonowania Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej jako banku emisyjnego, do czasu powołania nowej instytucji emisyjnej - Banku Polskiego.
Marka polska stała się pełnoprawnym środkiem płatniczym, na który wymieniano waluty państw zaborczych. 28 lutego 1919 r., na mocy ustawy, przyszłej polskiej jednostce pieniężnej nadano nazwę złoty.
Ideę powołania Banku Polskiego SA jako państwowej instytucji emisyjnej przedstawiono na forum parlamentu w maju 1919 r. Do zagadnienia tego wracano jeszcze kilkakrotnie, ale rozwiązanie miało nastąpić dopiero w 1924 r. 11 stycznia 1924 r. została wydana ustawa "O naprawie skarbu państwa i reformie walutowej", przewidująca m.in. wprowadzenie nowego systemu pieniężnego opartego "na złocie" i powołanie do życia banku emisyjnego na mocy specjalnego statutu jako banku akcyjnego z udziałem państwa.
28 kwietnia 1924 r. Bank Polski SA rozpoczął działalność.
We wrześniu 1939 r. władze banku ewakuowały się do Rumunii, a stamtąd do Francji i dalej do Londynu. Okres londyński trwał do początków 1946 r., kiedy kierownictwo Banku z jego majątkiem wróciło do kraju (formalnie Bank Polski SA został zlikwidowany 7 stycznia 1952 r.).
W czasie wojny na ziemiach polskich, włączonych do Niemiec i ZSRR, władze okupacyjne wprowadziły własną walutę. W okupowanej przez Niemców części Polski, zwanej Generalną Gubernią, w grudniu 1939 r. powołano Bank Emisyjny w Polsce. Rozpoczął on działalność w kwietniu 1940 r. wprowadzając do obiegu złote, tzw. krakowskie, które miały zastąpić bilety Banku Polskiego. Oprócz działalności emisyjnej Bank ten wykonywał normalne czynności bankowe.
W 1944 r. na terenach wyzwalanych przez Armię Czerwoną spod okupacji niemieckiej Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, znajdujący się w orbicie wpływów moskiewskich, zamierzał powołać własną instytucję emisyjną niezależną od Banku Polskiego SA, związanego z rządem RP w Londynie. PKWN został wkrótce przekształcony w Rząd Tymczasowy RP z siedzibą w Lublinie. Rząd ten utworzył dekretem z 15 stycznia 1945 r. bank państwowy - Narodowy Bank Polski, wyposażając go w monopol emisji nowej waluty - złotego.
Od czasu swego powstania bank był uzależniony od resortu finansów, rządu i ośrodka decyzyjnego, którym było kierownictwo partii komunistycznej. Na jego czele stał prezes pochodzący z nominacji władz państwowych.
NBP odegrał dużą rolę w procesie odbudowy gospodarczej państwa i integracji ziem zachodnich. Zadaniem banku było w początkowym okresie regulowanie emisji i uruchomienie kredytów na odbudowę gospodarki.
Od 1946 r. rozpoczął on w coraz szerszej skali bezpośrednie finansowanie przemysłu, zgodnie z państwowymi planami gospodarczo-finansowymi. W kolejnych latach stawał się centralą finansową, określającą działalność całego systemu kredytowego na podstawie planowania kredytowego, będącego pochodną planowania rzeczowego.
W latach 1946-1947 funkcjonował w gospodarce wielosektorowej w systemie przejściowym między gospodarką rynkową i planową. Zmiana ustroju gospodarczego od 1948 r. pociągnęła za sobą zmianę roli NBP, który przekształcił się w bank obsługujący finansowanie gospodarki kierowanej centralnie. W tej postaci funkcjonował przez blisko 40 lat, tj. do czasu rozpoczęcia transformacji polityczno-gospodarczej w latach 1989-1990.
W 1989 r. rozpoczęto w Polsce budowę podstaw gospodarki rynkowej.
Reforma systemu bankowego była jednym z najważniejszych elementów reformy polskiej gospodarki. W styczniu 1989 r. Sejm uchwali dwie ustawy: ustawę Prawo bankowe oraz ustawę o Narodowym Banku Polskim. Zasadnicze znaczenie tych aktów prawnych przejawiało się w:
· całkowitej rekonstrukcji systemu bankowego (ustawa dopuściła funkcjonowanie banków państwowych, banków w formie spółek akcyjnych i banków spółdzielczych),
· uchyleniu prawotwórczych kompetencji rządu,
· uporządkowaniu stosunków między systemem bankowym a Skarbem Państwa poprzez likwidację mechanizmu automatycznego przyznawania kredytów na cele rządowe,
· rozszerzeniu katalogu czynności bankowych.
W 1989 r. utworzona została dwustopniowa struktura polskiej bankowości.
Na bazie około 400 pozamiejscowych jednostek NBP utworzono 9 regionalnych banków komercyjnych, niezależnych od NBP. Banki te przejęły od NBP obowiązki dotyczące działalności kredytowej oraz depozytowej. Utworzone banki komercyjne były fundamentem
rozwoju bankowości uniwersalnej. W kolejnych latach powstawały nowe banki prywatne, a banki państwowe były prywatyzowane.
W 2001 r. w Polsce działało 75 banków komercyjnych, w tym:
· 1 państwowy,
· 2 z przewagą kapitału państwowego.
Kolejnym krokiem w procesie budowy modelu systemu bankowego przystającego do nowej rzeczywistości ekonomicznej było uchwalenie trzech ustaw, mających na celu uzdrowienie sektora bankowego i zwiększenie jego stabilności:
· ustawy o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków z 1993 r.
· ustawy o restrukturyzacji banków spółdzielczych i Banku Gospodarki źywnościowej z 1994 r.,
· ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym z 1994 r.
Ustawa o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków stworzyła prawne podstawy przeciwdziałania sytuacjom kryzysowym w państwowym segmencie sektora bankowego i rozwiązania problemu złych kredytów, który był głównym powodem kryzysu bankowego z początku lat 90-tych.
Kryzys ten związany by z nagłym pogorszeniem się sytuacji finansowej
przedsiębiorstw, wywołanym przez proces transformacji systemu ekonomicznego. W efekcie transformacji państwo zaprzestało dotowania przedsiębiorstw państwowych, przez co przedsiębiorstwa te miały problemy ze spłatą kredytów. Kwota wątpliwych i straconych
należności w portfelach bankowych w 1993 r. osiągnęła niebezpieczny poziom ponad 35% całkowitej kwoty udostępnionych środków.
Ustawa o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków wprowadziła takie instrumenty, jak:
· bankowe postępowanie ugodowe,
· publiczną sprzedaż wierzytelności bankowych,
· nabywanie akcji jednoosobowych spółek Skarbu Państwa w zamian za wierzytelności,
· przekazywanie środków w celu zwiększenia funduszy własnych banków.
Zmieniająca się sytuacja gospodarcza, ewoluujące potrzeby rynku oraz postępująca internacjonalizacja rynku bankowego były głównymi przyczynami zmian wprowadzanych do Prawa bankowego i ustawy o NBP
Dlatego też w czerwcu i sierpniu 1997 r. uchwalony zosta pakiet ustaw bankowych, które weszły w życie 1 stycznia 1998 r. W pakiecie tym znalazły się nowe ustawy:
· Prawo bankowe i o Narodowym Banku Polskim, które zastąpiły swe poprzedniczki z 1989 r.
Sektor bankowości spółdzielczej, ze względu na jego rozdrobnienie i z sytuację stanowił największy obszar działań restrukturyzacyjnych.
Do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 20 stycznia 1990 r. o zmianach w organizacji i działalności spółdzielczości banki spółdzielcze prowadziły działalność w ramach obligatoryjnego zrzeszenia w Banku Gospodarki
źywnościowej (BGź ), banku państwowo-spółdzielczym. BGź by ich centralną jednostką organizacyjno-finansową i w stosunku do banków spółdzielczych wykonywał obowiązki przysługujące centralnym związkom spółdzielczym w rozumieniu ustawy Prawo spółdzielcze, mając jednocześnie uprawnienia w zakresie nadzoru bankowego.
We wrześniu 1992 r. Prezes NBP zarządził , iż wszystkie banki spółdzielcze mają zrzeszyć się w jednym z nowo utworzonych banków regionalnych lub w BGź . Celem tej operacji było zwiększenie poziomu bezpieczeństwa działania banków spółdzielczych poprzez włączenie
ich do wspólnego systemu mechanizmów pomocowych w zrzeszeniach regionalnych.
W okresie 1991 - 1993 banki spółdzielcze utworzyły trzy banki zrzeszające:
· Gospodarczy Bank Wielkopolski SA w Poznaniu,
· Bank Unii Gospodarczej SA w Warszawie,
· Gospodarczy Bank Południowo-Zachodni SA we Wrocławiu.
W końcu 1993 r. rozpoczęto procedury uzdrawiające w około 680 bankach spółdzielczych, w tym w oko o 250, gdzie już spełnione zostały warunki do ogłoszenia upadłości. Dalsze działania restrukturyzacyjne zostały zainicjowane przez NBP.
Starania te można podzieli na dwie zasadnicze grupy:
· pomoc finansowa lub techniczna,
· strukturalna przebudowa sektora, mająca na celu wypracowanie odpowiednich podstaw prawnych funkcjonowania banków spółdzielczych.
Na podstawowe rodzaje pomocy finansowej składały się :
· nisko oprocentowane pożyczki z NBP wspomagające połączenia banków spółdzielczych (pierwsza miała miejsce w 1994 r.),
· zwolnienia banków spółdzielczych realizujących proces naprawczy z rezerwy obowiązkowej,
· pożyczki z Bankowego Funduszu Gwarancyjnego (od 1995 r.),
· zwolnienia podatkowe w 1995 i 1996 r.,
· obligacje restrukturyzacyjne na zakup złych pożyczek i kredytów spółdzielczych.
W efekcie tej pomocy liczba upadających banków spółdzielczych stale malała. W tym samym czasie liczba połączeń stopniowo rosła.
W styczniu 2001 r. wprowadzono w życie nową ustawę regulującą bankowo spółdzielczą - o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających. Wprowadza ona struktur dwuszczeblową i nakłada na banki spółdzielcze, posiadające fundusze własne w wysokości mniejszej niż 5 mln euro obowiązek zrzeszania się.
Ustawa ta wprowadza także zmiany dotyczące poziomu wymaganego kapitału dla banków spółdzielczych i określa wysokość funduszy własnych oraz termin ich osiągnięcia w
następujący sposób:
· 300 tys. euro do dnia 3 grudnia 200 r.,
· 500 tys. euro do dnia 3 grudnia 2005 r.,
· 1 mln euro do dnia 3 grudnia 2010 r.
Dalsza nowelizacja Prawa bankowego z 23 sierpnia 2001 r. zakłada przede wszystkim dostosowanie prawa polskiego do Dyrektywy 2000/ 2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe.
Dyrektywa ta zastępuje poprzednie uregulowania prawa Wspólnoty Europejskiej w materii prawa bankowego.
Nowelizacja reguluje takie obszary prawa wspólnotowego, jak:
1 ) składanie oświadczeń woli na elektronicznych nośnikach informacji;
2) wprowadzenie definicji pieniądza elektronicznego;
3) wprowadzenie nadzoru skonsolidowanego;
4) modyfikacja przepisów dotyczących współpracy i wymiany informacji z krajowymi organami nadzoru finansowego i zagranicznymi organami nadzoru bankowego;
5) zmodyfikowanie przepisów dotyczących współczynnika wypłacalności oraz wprowadzenie podstawy do określania przez KNB zasad przestrzegania przez banki wymogów kapitałowych z tytułu poszczególnych rodzajów ryzyka, w tym także ryzyka
rynkowego;
6) usunięcie problemów związanych z zastosowaniem wzajemnego saldowania należności na wypadek niewypłacalności; nowelizacja ma na celu ochron stabilności systemu finansowego kraju w razie upadłości dużej instytucji finansowej - w związku z pogłębiającymi się wzajemnymi zależnościami między poszczególnymi instytucjami;
7) wprowadzenie przepisów dotyczących przelewów transgranicznych; nowelizacja wprowadza do polskiego systemu prawnego wiele postanowień Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 97/5/WE w sprawie realizacji przez banki zleceń przelewu w obrocie z zagranic oraz Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/26/WE w sprawie ostateczności rozliczeń w systemach: płatniczym i rozrachunku papierów wartościowych;
8) wprowadzenie, do celów nadzorczych, definicji: instytucji finansowej, holdingu finansowego, holdingu o działalności mieszanej, podmiotu dominującego, znaczącego wpływu, bliskich powiązań ;
9) rozszerzenie katalogu sankcji stosowanych przez KNB;
1 0) modyfikacja przepisów dotyczących kontroli przepływu własności akcji w bankach w formie spółki akcyjnej.
Liczba banków utworzonych pod rządami nowego Prawa bankowego kształtowała się w poszczególnych latach następująco:
· w 1998 r. Komisja Nadzoru Bankowego nie wydała żadnej licencji,
· w 1999 r. wydano 1 licencję , dla pierwszego w Polsce banku hipotecznego,
· w 2000 r. wydano 3 licencje, w tym 1 dla banku z kapitałem zagranicznym, a 2 dla banków hipotecznych, z których jeden nie podjął działalności operacyjnej w przepisowym okresie 1 roku, w związku z czym licencja utraciła moc,
· w 200 r. wydano 3 decyzje na utworzenie banków z kapitałem zagranicznym.
Konsolidacja banków w formie spółek akcyjnych
Ważnym zagadnieniem dla rozwoju systemu bankowego w Polsce jest jego dalsza konsolidacja, jak równie prywatyzacja największego polskiego banku detalicznego – PKO BP oraz BGź SA. Z uwagi na nie do końca przesądzony kształt mającej nastąpić prywatyzacji tych banków, jak równie brak decyzji co do udziału kapitału zagranicznego w
tej operacji, trudno jednak wnioskowa , w jakim stopniu wpłynie ona na rynek.
Dokonujące się największe łączenia banków działających w Polsce, wiążą się ze zwiększeniem udziału inwestorów zagranicznych w polskim sektorze bankowym.
Komisja Nadzoru Bankowego wydała zgodę na połączenie:
· BIG Banku SA z BIG Bankiem Gdańskim SA (Uchwała KNB z 20 lipca 2000 r.),
· Banku Handlowego w Warszawie SA z Citibank (Poland) SA (Uchwała KNB z 11pa¼dziernika 2000 r.),
· Banku Zachodniego SA i Wielkopolskiego Banku Kredytowego SA (Uchwała KNB z 7marca 2001 r.).
· Powszechnego Banku Kredytowego SA z Bankiem Przemysłowo-Handlowym S.A. (Uchwała KNB z 7 listopada 2001 r.).
W 2001 r. dokonano także konsolidacji w ramach grupy Banku Łląskiego SA, który przejął Oddział ING N.V. w Warszawie. Należy oczekiwać podobnego rozwiązania w sprawie Polskiego Kredyt Banku SA (dawniej Prosper Bank SA), który związany jest z Kredyt Bankiem SA. Również BRE Bank ma w planach zbudowanie silnej grupy
uniwersalnej, do czego ma się przyczynić przejęcie Banku Częstochowa SA, stworzenie pionu wirtualnej bankowości (mBanku) oraz pionu bankowości detalicznej pod nazwą Multibank.
Fuzje rynkowe (niewymuszone z sytuacją banku przyłączonego)
L.p. Nazwa banku przyłączonego Nazwa banku przyłączającego Rok połączenia
1 Polski Bank Inwestycyjny SA Kredyt Bank SA 1997
2 Bank Gdański SA Bank Inicjatyw Gospodarczych BIG SA (zmieni nazw na BIGBank Gdański SA) 1997
3 Polski Bank Rozwoju SA Bank Rozwoju Eksportu SA (obecnie BRE Bank SA) 1998
4 Powszechny Bank Gospodarczy SA Bank Polska Kasa Opieki SA 1999
5 Bank Depozytowo-Kredytowy SA Bank Polska Kasa Opieki SA 1999
6 Pomorski Bank Kredytowy SA Bank Polska Kasa Opieki SA 1999
7 HypoVereinsbank Polska SA Bank Przemysłowo-Handlowy SA 1999
8 Bank Austria Creditanstalt Poland SA Powszechny Bank Kredytowy SA 2000
9 GIWICKI BANK HANDLOWY WBK 2000
10 BWR REAL BANK BWR 2000
11 BIG BANK SA BIG Bank Gdański SA 2001
12 CITIBANK (Poland) SA Bank Handlowy w Warszawie SA 2001
13 Wielkopolski Bank Kredytowy SA(obecnie BZ WBK SA) Bank Zachodni SA 2001
14 ING Bank NV Oddział w Warszawie ING Bank Łląski SA 2001
15 Bałtycki Bank Regionalny SA Gospodarczy Bank Wielkopolski 2001
16 BWP-Unibank Nordea B. Polska 2001
17 PBK BPH 2001
18 Polski Kredyt Bank Kredyt Bank 2002
19 LG Petro Bank Nordea B.Polska 2002
20 Pomorsko-Kujawski B.R. GBW 2002
21 Cukrobank BISE 2002
Konsolidacja banków spółdzielczych
W ciągu najbliższych lat w sektorze bankowości spółdzielczej kontynuowane będą (choć ich dynamika zapewne nieco osłabnie) działania konsolidacyjne polegające na łączeniu się banków.
Przewiduje się , że w latach 2001- 2002 liczba banków spółdzielczych zmniejszy się jeszcze o około 100. Tyle banków, prawdopodobnie, nie osiągnie samodzielnie minimum kapitałowego, które z końcem 2001 r. wynosiło 300 tys. euro.
Czynnikiem determinującym proces łącze banków jest konieczność osiągnięcia progów kapitałowych wyznaczonych przez przepisy ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych. Termin osiągnięcia następnego progu kapitałowego, w wysokości 500 tys. euro, przypada na 3 grudnia 2005 r. (obecnie ten próg spełniają 252 banki), kolejny zaś – w wysokości 1 mln euro Œ przypada na 3 grudnia 2010 r.
Liczba banków spółdzielczych będzie się zatem sukcesywnie zmniejszać , przy czym wielkość ta będzie uzależniona od procesów łączeniowych, a także od wyników finansowych banków oraz efektów pomocy zewnętrznej (pomoc organizacyjna i finansowa banków
zrzeszających, pomoc ze środków funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych w BFG).
Zmniejszy się także liczba banków zrzeszających banki spółdzielcze. Obecnie jest ich 1 0 oraz BGź SA, który uzyskał prawo do zrzeszania banków spółdzielczych na podstawie ustawy o bankach spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i o bankach zrzeszających z dnia 7grudnia 2000 r. Prawdopodobne jest ich połączenie w trzy banki zrzeszające.
Ostateczna decyzja co do liczby banków zrzeszających oraz przebiegu procesów ich łącze należeć będzie do banków spółdzielczych, które zgodnie z przepisami ustawy mają swobodę wyboru banku zrzeszającego.
|
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.
Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.
Brak ocen.
|
|
|
|
